Γυρνάμε το χρόνο πίσω στο 1984, όταν ο Μαραντόνα μεσουρανούσε στην ομάδα της Νάπολι. Άλλωστε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς είχε πατήσει το πόδι του στο Σαν Πάολο ως η ακριβότερη έως τότε μεταγραφή στον κόσμο. Σε μιαν άλλη παράλληλη ιστορία, εκείνη την εποχή ένας φτωχός, οπαδός της Νάπολι, πατέρας ενός μικρού αγοριού, του Λούκα Κουάρτο στην απόγνωσή του να βρει τα χρήματα που χρειάζονταν για την χειρουργική επέμβαση του, αποφασίζει να ζητήσει από το προπονητή και τη διοίκηση των «Παρτενοπέι» να διοργανωθεί ένας φιλικός αγώνας της ομάδας στην μικρή επαρχιακή πόλη του.
Ο μικρός Λούκα είχε γεννηθεί με μια σπάνιας μορφής δυσπλασία στα χείλη (και όχι με κάποια άλλη ασθένεια σύμφωνα με το μύθο που κυκλοφόρησε) και η οικογένεια του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για να πληρώσει τα χρήματα για την εγχείριση. Ο Πιέτρο Πουτσόνε, συμπαίκτης του Ντιέγκο στη Νάπολι και φίλος της οικογένειας μίλησε στον Αργεντίνο παικταρά. Ο τότε πρόεδρος της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο, αντίθετα με ότι θα περίμενε κανείς, δεν συμφώνησε να γίνει αυτό. Αρνήθηκε λοιπόν το φιλανθρωπικό αγώνα, επειδή φοβόταν πιθανούς τραυματισμούς των παικτών της ομάδας. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως ήταν αυτός που «επαναστάτησε» στην κυριολεξία εναντίον του προέδρου.
Ο Μαραντόνα δεν λογάριαζε ούτε συμβόλαια, ούτε απαγορεύσεις, ούτε συστάσεις. Ο «Πίμπε ντε όρο» γνωστός για την αγάπη του στα παιδιά και ειδικά στα φτωχά παιδιά, όπως μεγάλωσε και ο ίδιος, τολμούσε να αδιαφορήσει για τα εκατομμύρια που είχαν στρωθεί στα πόδια του. Αν θυμηθεί άλλωστε κανείς την επίσκεψή του στο Βατικανό τη δεκαετία του ’80 είχε τσακωθεί με τον Πάπα διότι όταν αντίκρυσε τα ταβάνια από χρυσό και έπειτα τον άκουσε να του λέει ότι η εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά, ο ίδιος έριξε την επική ατάκα: «Ε, τότε πουλήστε τα χρυσά ταβά
νια π… γιοι»!
Πίσω στην ιστορία μας λοιπόν, ο Μαραντόνα όχι μόνο πλήρωσε από τη τσέπη του τη ρήτρα… 12 εκατομμυρίων λιρετών στην ασφαλιστική εταιρία Lloyd’s που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολι, αλλά παρακίνησε τους συμπαίκτες του με τη φράση: «Δεν πάει να πηδηχτεί και η Lloyd’s! Ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού»! Κάπως έτσι, μια μουντή, βροχερή και παγωμένη Δευτέρα του Ιανουαρίου στο 1985, ο ασυμβίβαστος Αργεντινός και οι συμπαίκτες του στη Νάπολι ταξίδεψαν 15 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, στην άσημη εργατούπολη Ατσέρα. Μπήκαν σε ένα γηπεδάκι που έμοιαζε με χωράφι, με ετοιμόρροπες κερκίδες στη μια μεριά και ανοιχτό παρκινγκ αυτοκινήτων στην άλλη.
Μέσα σε αυτόν το βάλτο, γεμάτο λακκούβες, ο Μαραντόνα έπαιξε με πάθος λες και αγωνιζόταν σε τελικό. Κυνηγούσε τις χαμένες μπαλίες, έκανε παιχνίδι, ντρίμπλαρε, έπεφτε τάκλιν με αυτοθυσία, έκανε ψαλιδάκια, πανηγύρισε έντονα τα δυο τέρματα που έβαλε με βουτιές στις λάσπες και ο φτωχός κόσμος που παρακολουθούσε τον αγώνα παραληρούσε από χαρά για το θέαμα. «Ήταν το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό ματς της καριέρας μου» είπε ο Ντιεγκίτο, που δεν ξεχνούσε ποτέ από που προερχόταν, αγκαλιάζοντας τα πιτσιρίκια εκείνης της φτωχογειτονιάς.
Τελικά, από τα εισιτήρια και τη προσωπική οικονομική συνεισφορά του ίδιου καλύφθηκε με το παραπάνω το κόστος της επέμβασης του μικρού παιδιού της άπορης οικογένειας. Αξιοσημείωτο; Τριανταπέντε χρόνια αργότερα, εκείνο το αγοράκι, ένας πλέον υγιής και ώριμος άντρας, ιδιοκτήτης εποχιακού καταστήματος στο Ρίμινι, μπορεί να διηγείται στα δικά του παιδιά πως μια βροχερή μέρα ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στο κόσμο τα «έδωσε όλα» μέσα στις λάσπες για να τον βοηθήσει. Ο Λούκα δεν μπόρεσε να συναντήσει ποτέ τον ήρωά του, αν και το 2002 συμμετέχοντας σε ιταλικό τηλεοπτικό σόου (το αντίστοιχο «Πάμε πακέτο» με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου), προσπάθησε, αλλά αρκέστηκε στο να του απευθύνει ένα δημόσιο ευχαριστώ. «Θα του είμαι ευγνώμων για όσο ζω. Αισθάνομαι σα να έχασα τον δεύτερο πατέρα μου», είπε μετά το θάνατο του Ντιεγκίτο ο Λούκα.
