του Χρήστου Κηπουρού*
Συγκεκριμένος είναι ο απόηχος της Ελληνικής πολιτικής των ημερών. όσο και των τελευταίων χρόνων. Και όχι μόνο αυτών. Ειδικά για την κρισιμότατη αυτή περίοδο που διανύουμε, δίνονταν η ευκαιρία να πάρει πρωτοβουλίες ώστε να επιβεβαιωθεί, ότι έβαλε το νερό στο αυλάκι. Ότι τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά.
Το βέτο θα ήταν η πρώτη και η κύρια επιβεβαίωση. Ότι η χώρα διαθέτει πολιτικά πολεμοφόδια αφού η αρνησικυρία, το βέτο, είναι το κύριο πολιτικό όπλο άμυνας μιας χώρας που είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως βέβαια τα ίδια ισχύουν, σε άλλα διεθνή νομικά πρόσωπα.
Αντί όμως χρήσης του δικαιώματος του βέτο, επελέγη γα άλλη μια φορά η ιστορική πεπατημένη. Και κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, η μορφή του νερού ήταν η μοναδική που διακρίνονταν από στασιμότητα. Δεν έρρεε δηλαδή. Μόνο που το διαρκές νέρωμα, άφησε το κρασί χωρίς κρασί. Σκέτο νεράκι του θεού. Ποιο κρασί και πιο ΄21, του οποίου η επέτειος θα εορτασθεί οσονούπω. Μόνο νερό. Και άντε και καμιά τρύπα σε αυτό. Αυτός είναι ο απολογισμός της Συνόδου Κορυφής.
Από τον γνωστό άκρατο οίνο της ιστορίας, η Ελλάδα πέρασε στο άκρατο και ασυγκράτητο “ναι”. Να ακολουθεί ότι της προτείνουν τα κατά καιρούς διευθυντήρια. Άλλοτε τα υπερατλαντικά και άλλοτε τα Κοινοτικά. Τα “ναι σε όλα” της Βουλής ήταν και συνεχίζουν να είναι τα ενισχυτικά αυτής της θέσης και της διαδρομής. Παρόλο που οι ένδοξες σελίδες της ιστορίας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είχαν μέσα τους “όχι” και όχι “ναι”.
Από το έπος του ΄40, ως το έπος των Κυπρίων του 2004, απέναντι στο, Τουρκικών προδιαγραφών, δημοψήφισμα, απέναντι στο σχέδιο Ανάν. Θα υπάρξουν βέβαια και μια δύο εξαιρέσεις, όπως η προτεινόμενη στον υπότιτλο, που απλά θα επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Πάντως όσοι είχαμε εξοικείωση με την παιδεία αυτή του “όχι”, δεχθήκαμε κατά καιρούς τη μήνη και τις ύβρεις κάθε γραφειοκράτη, ανεξαρτήτως προέλευσης, όταν στην πιο ήπια έκφρασή τους, μας έλεγαν πνεύματα αντιλογίας. Κάτι όμως που μόνον ως έπαινος μπορούσε να θεωρηθεί. Όταν ταυτόχρονα πρόκειται για αναγνώριση πνεύματος, που όλοι αυτοί δεν είχαν, καθώς και αντιλογία, όταν αυτή ήταν ο λόγος, αφού από τη δική τους πλευρά, ο λόγος εξέλιπε παντελώς.
Μπορεί ο Σημίτης, της γνωστής και μη εξαιρετέας σχολής, να έλεγε ότι “αυτή είναι η Ελλάδα”, όμως εμείς από τότε λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε και σήμερα ότι “αυτή δεν είναι Ελλάδα”.
Ακόμη και η αδύναμη οικονομικά και πολιτικά Βουλγαρία, έθεσε βέτο απέναντι στην έναρξη των διαπραγματεύσεων των Σκοπίων, με την Ε. Ε. Εμείς ούτε καν αγρό, αγοράζαμε. Γιατί και αυτό θα ήταν κάτι.
Μόνο η πολιτική Ελλάδα παθαίνει αναφυλαξία αν ακούσει λέξεις και έννοιες όπως η αρνησικυρία, το βέτο δηλαδή ή το δημοψήφισμα. Και όταν κάνει τέτοια, χίλιες φορές να μη τα έκανε, αν είναι σαν το τελευταίο του Ιουλίου του 2015, της προηγούμενης Κυβέρνησης.
Με δεδομένο ότι η άμεση Δημοκρατία μετά των δημοψηφισμάτων αποτελεί μεγάλη πολιτική και ηθική στήριξη προς την εκάστοτε Κυβέρνηση, και για να μην την ξαναπατήσει ο Ελληνικός λαός, με παραχαράξεις ερωτημάτων σε τέτοιους θεσμούς, διατυπώνεται από μέρους μας η πρόταση:
Μπορούν να προγραμματισθούν δύο τέτοια Δημοψηφίσματα. Το πρώτο να είναι η έκφραση της λαϊκής ψήφου για το ζήτημα των δώδεκα μιλίων. Και το δεύτερο, για το ζήτημα της Τουρκίας. Αν η Κυβέρνηση δηλαδή έχει τη λαϊκή συγκατάθεση, ώστε να προβάλει βέτο, στην Ε. Ε.
Μπορούν μάλιστα τα δυο αυτά, να συμπτυχθούν σε ένα Δημοψήφισμα, ως προς τη σχέση με την Τουρκία. Για τα δώδεκα μίλια, μετά της έγκρισης για κατάθεση veto, στα πλαίσια της Ε. Ε.
Επί τέλους, άλλο το καταφύγιο θηραμάτων και άλλο το καταφύγιο στα θηράματα. Αυτό οφείλει να κάνει η Κυβέρνηση. Να καταφύγει στον Ελληνικό λαό, που μια ζωή υπήρξε θήραμα.
Γιατί αν έκαναν Δημοκρατικά και όχι παραχαρακτικά Δημοψηφίσματα οι προηγούμενοι, δεν θα υπήρχε ούτε συμφωνία των Πρεσπών ούτε τα παρατράγουδα που τη διαδέχθηκαν.
Είναι να απορεί κανείς. Όταν στην ουσία αποτελεί συμπολιτευτική κίνηση και πράξη, η πρόταση κατάθεσης veto, στη Σύνοδο Κορυφής, Κυβερνώντες και Αντιπολιτευόμενοι, να κοιτάζουν αλλού.
Το είπαμε εκατό φορές. Να συγκληθεί η ολομέλεια της Βουλής και να ψηφίσει την επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια. Αρχής γενομένης από τα: “Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, μετά των Πελάγων τους, σε κάθε διεύθυνση του Ορίζοντα”.
Επειδή όμως η διαχρονική πολιτική Ελλάδα δεν εδέησε ποτέ να συμμορφωθεί προς το δίκαιο της θάλασσας, είναι καιρός, να δώσει αυτή τη δυνατότητα, ο λαός. Στην Κυριακή των εκατομμυρίων ψηφοφόρων-Βουλευτών.
Και αφού το Τουρκικό “casus belli” ήταν η εξουσιοδότηση, του Τουρκικού Κοινοβουλίου, προς την Κυβέρνηση τους, στις 8 Ιουνίου 1995, λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση στην Ελληνική Βουλή του δίκαιου της θάλασσας, και με δεδομένο ότι το αντίστοιχο Ελληνικό, αδυνατεί να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία ούτε να το θέσει ως θέμα, σε βήματα ευρείας ακροάσεως, όπως οι Σύνοδοι Κορυφής, απομένει στον Ελληνικό λαό να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να απαντήσει με την ψήφο του, για το τι μέλλει γενέσθαι.
Θα είναι η πρώτη φορά που ένα “ναι”, στο προτεινόμενο Δημοψήφισμα, θα αξίζει ίσαμε με τις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας, αφού θα εγκαινιάσει το πέρασμά της, από την Τρίτη στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία {βλέπετε PDF- 36η Έκδοση}, και στη νέα μεταπολίτευση.
Αν πάλι κάνω εγώ λάθος ή είμαι υπερβολικός σε όσα καταθέτω και υποστηρίζω, ας μας πουν, μια έστω φορά που να κέρδισε κάτι η Ελλάδα, στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, όταν αντιπαρατέθηκε με την, κατά τα άλλα, εκτός Ευρώπης Τουρκία. Το ίδιο έργο που έχουμε ξαναδεί, βλέπουμε και σήμερα. Αυτό δεν είναι Ελλάδα. Ούτε θα μας τιμά ποτέ το El-Land-a. Γιατί, αντί η χώρα να βάλει το νερό στο αυλάκι, το έβαλε όλο στο κρασί της.
______
{*} Διατέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000},
Θράκη 11 Δεκεμβρίου 2020.
