Η Δόξα Σώστη το περασμένο καλοκαίρι ανακοίνωσε την έναρξη της συνεργασίας με τον νεαρό Παναγιώτη Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι φοιτητής του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής και αποδέχθηκε το ρίσκο να αναλάβει για πρώτη φορά να χειριστεί ένα ρόστερ ανδρικού επιπέδου.
Ο νεαρός προπονητής δεν φοβήθηκε να αποδεχθεί την πρόκληση ξεκινώντας άμεσα τον σχεδιασμό, θέλοντας να αποδείξει στους επαΐοντες πως ήρθε η ώρα για τη νέα γενιά να κάνει τη δική της αντεπίθεση και να αφήσει το στίγμα της στην κοινωνία γενικότερα και το ποδόσφαιρο ειδικότερα, βασιζόμενη τόσο σε επιστημονική γνώση όσο και σε αξίες και ηθικές αρχές.
Ο νεαρός τεχνικός μίλησε στον «Παρατηρητή της Θράκης» για το πώς βίωσε το διάστημα της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της Δόξας Σώστη μέχρι το σημείο της διακοπής αλλά παράλληλα αναφέρθηκε τόσο σε θέματα ακαδημιών, όντας μέλος του προπονητικού επιτελείου των «Θρακών» όσο και για τα προπονητικά του πρότυπα. Αρχικά ωστόσο εξήγησε πώς αποφάσισε να εγκαταλείψει τοσο πρόωρα το άθλημα ως ποδοσφαιριστής και να στραφεί στην προπονητική.
«Σε ηλικία 23 ετών και συγκεκριμένα πέρυσι, ήρθε το τέλμα για εμένα. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολη απόφαση σε τόσο μικρή ηλικία να σκοτώσεις τον παίχτη από μέσα σου. Ο κορεσμός είχε επέλθει ήδη από το πρώτο έτος καθώς θυμάμαι ότι έπιανα τον εαυτό μου να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις προπονητικές διορθώσεις του τότε προπονητή και μεγάλης μου αδυναμίας Παναγιώτη Τσιμπουργκένη πάρα να με ενδιαφέρει τόσο πολύ το αγωνιστικό. Η προπονητική σαν σκέψη εμφανίστηκε για μένα λίγο μετά το λύκειο. Προτιμούσα να κάθομαι στο σπίτι και να παρακολουθώ ποδοσφαιρικούς αγώνες μόνος μου προσπαθώντας να εξάγω και κάποια τακτικά συμπεράσματα παρά να πάω σε μια καφετέρια με τους κολλητούς μου και να αναλωθώ σε μια βιαστική και απόλυτη συνήθως εκτίμηση ενός αγώνα», λεει ο Παπαδόπουλος.
Για την πρόταση της Δόξας Σώστη αναφέρει: «Στράτος Μυλωνάς, Βασίλης Μαρινέλης, Γιώργος Τζινούδης, Δημήτρης Κυπαρρισούδης και Πασχάλης Χατζηϊσαάκ είναι οι αφανείς ήρωες αυτής της προσπάθειας, όπως τους χαρακτηρίζω εγώ. Μία παρέα με όλη τη σημασία της λέξης, που καθημερινά δίνει τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα. Ήταν αρχές Μαΐου, λίγο μετά την πρώτη καραντίνα, όταν χτύπησε το κινητό μου και είδα ότι ήταν ο Γιατρός (σ.σ. Στράτος Μυλωνάς). “Παναγιώτη από σήμερα είσαι ο προπονητής της ομάδας, ξεκινάμε” μου είπε χαρακτηριστικά. Δεν σας κρύβω ότι ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου όσον αφορά το ποδόσφαιρο, καθώς έχω υπηρετήσει αυτό το σωματείο από όλα τα πόστα του αγωνιστικού τμήματος (παίχτης, γυμναστής και τώρα πρώτος προπονητής). Ο ενθουσιασμός της ανακοίνωσης παράλληλα με το άγχος της ευθύνης με έκανε να γυρνάω για 2 ώρες τους δρόμους στο Αιγάλεω και να κάνω διάφορες σκέψεις. Όταν έφτασα στο σπίτι χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες θυμάμαι το μοιράστηκα με τους δικούς μου και μετά έκατσα στο δωμάτιο, πήρα μολύβι και χαρτί και άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου. Είχα μπροστά μου 4 μήνες να χτίσω ένα καλοστημένο project. Τα ρίσκα είναι για τους τολμηρούς και η διοίκηση του Σώστη έχει ανθρώπους που τόλμησαν να ρισκάρουν. Ελπίζω να επανέλθουμε από το νέο έτος στη κανονικότητα ώστε να αποδειχθεί εάν έπραξαν σωστά ή όχι».
Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί άτομα της ηλικίας του αλλά και μεγαλύτερους; Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος απαντά: «Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, ο σοφός λαός λέει “μην κάνεις ότι δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα”. Έτσι και εγώ προσπαθώ να εφαρμόσω αυτό το μότο στην ομάδα μου. Αυτό το καταφέρνεις με την αξιοκρατία που διατηρείς. Ο καθρέφτης ενός ποδοσφαιριστή είναι το γήπεδο αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Θα πρέπει να έχει και σύμμαχο του το παρουσιολόγιο, τότε όλοι γνωρίζουν πως κανείς δεν έχει αδικηθεί. Μία μέρα είχα μια συζήτηση μετά από μια προπόνηση με το κ. Σίμο Καραγιαννίδη, τον πρώτο άνθρωπο που ως πρωτοετή τότε μου εμπιστεύτηκε το κομμάτι της φυσικής κατάστασης στον ΑΟΑΔ (τοπική ομάδα στον Πειραιά) και τον ρώτησα: “αν αδικήσεις για το καλό της ομάδας και ειδικά αν δικαιωθείς από το αποτέλεσμα έχεις άφεση αμαρτιών;” με την απάντηση να είναι αφοπλιστική: “θα δικαιωθείς στη καρδιά των παιχτών όμως;”. Η απάντηση που έδωσα, δηλαδή πως όχι μόνο δεν θα δικαιωθώ αλλά θα την αδειάσω ήταν ουσιαστικά η απάντηση. Όπως λοιπόν δεν ήθελα να με κοροϊδεύουν σαν ποδοσφαιριστή έτσι και εγώ έχω χαραγμένα αυτά τα λόγια στη καρδιά μου και τα τηρώ σαν Ευαγγέλιο».
Ποια είναι τα προπονητικά πρότυπα του νεαρού κοουτς; «Σίγουρα ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα μείνει στην ιστορία φέρνοντας στη ζωή μας το λεγόμενο “τίκι τάκα”, όπου αποδεικνύει πως όταν έχεις τη μπάλα στα πόδια σου κουράζεσαι λιγότερο. Ο Γιούργκεν Κλοπ μας παρουσιάζει τι σημαίνει ταχύτητα και ποιότητα στα “φτερά” με πολύ επιθετικό ποδόσφαιρο από τα πλάγια, ο Φλικ της Μπαγερν Μονάχου δείχνει την στρατιωτική πειθαρχία του λαού της Γερμανίας αποτυπωμένη μέσα στις τέσσερις γραμμές τους γηπέδου και τέλος ο Τσόλο Σιμεόνε επιβεβαιώνει τον Ζοζέ Μουρίνιο που είχε πει πως “η καλύτερη επίθεση για εμένα είναι μετά από μια στατική φάση του αντιπάλου προς την εστία μας”, εννοώντας αυτό που κάνει η Ατλέτικο, η οποία δίνει στον αντίπαλο την κατοχή να τον εκθέτει καθώς απλώνεται σε όλο το γήπεδο και τον “σκοτώνει” στην αντεπίθεση. Για εμένα πάντως το επόμενο όνομα που θα μας απασχολεί τα επόμενα χρόνια είναι ο μόλις 33 χρόνων Γιούλιαν Νάγκελσμαν, ο οποίος αν και σε τόσο νεαρή ηλικία έχει φτάσει με την ομάδα της Λειψίας στους 4 του Champions League. Σε δήλωση του αναφέρει “σήμερα κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι η ηλικία και η εμπειρία είναι το ίδιο πράγμα. Το να καταλαβαίνεις κάτι δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία αλλά με την ποιότητα της εμπειρίας. Η ποιότητα εναντίον της ποσότητας είναι που κάνει τη διαφορά”».
Τι όνειρα έχει ο ίδιος; «Νομίζω πως η νέα γενιά προπονητών βλέπει το ποδόσφαιρο με μια πιο επιστημονική σκοπιά χωρίς όμως να ξεχνάει ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι. Εμένα προσωπικά το όνειρο μου είναι να καταφέρω να υπηρετήσω αυτό το χώρο από το πόστο του προπονητή για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Όταν στερέψω από ιδέες, δυνάμεις και όρεξη τότε θέλω να αποσυρθώ αλλά έχοντας αφήσει το στίγμα μου. Κύριο μέλημα μου είναι ποδοσφαιρικά πάντα “να πεθάνω με τις ιδέες μου και τα πιστεύω μου για το άθλημα” χωρίς να κάνω πίσω για κανέναν που θέλει να μου επιβάλλει κάτι διαφορετικό».
Τέλος, σε ερώτηση του Βασίλη Στοάκη για τις ακαδημίες και την βελτίωση του ποδοσφαίρου της Ροδόπης, ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος αναφερει: «Μια τεράστια κουβέντα που νομίζω γίνεται χρόνια αλλά δυστυχώς παρατηρώ πως τα λόγια δεν μετουσιώνονται σε πράξεις. Υπάρχουν 4 ακαδημίες στη Κομοτηνή, μικρός ο αριθμός μεν, καλός δε για τη βάση που πρέπει να χτίσουμε. Πρώτο μέλημα όλων των προπονητών που είναι στις αναπτυξιακές ηλικίες θα πρέπει να είναι να μην χαθεί κανένα παιδί από τη διαδικασία, να περάσουμε στο DNA των παιδιών πως μόνο θετικά εφόδια μπορούν να αποκομίσουν από τον αθλητισμό εάν ασχολούνται δια βίου. Η επόμενη μέρα για το ποδόσφαιρο της Ροδόπης θα ξημερώσει με μεγαλύτερη αισιοδοξία όταν κάνεις μια βόλτα στις ακαδημίες και δεις τους φοιτητές της ΣΕΦΑΑ να επανδρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις ακαδημίες με τις επιστημονικές τους γνώσεις και δίνοντας έναν άλλο τόνο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τα παιδιά θέλουν δίπλα τους έναν παιδαγωγό που θα τους εξηγήσει τι σημαίνουν οι λέξεις ήθη και αξίες, όπου μέσα από τον αθλητισμό θα τις μεταφέρουν και στην κοινωνία και όχι τον Γκουαρντιόλα για να κερδίσουν τους φίλους τους σε έναν αγώνα που παίζουν παιδιά για την χαρά του παιχνιδιού. Γιατί όπως λέει πολύ μελωδικά ο Παύλος Σιδηρόπουλος “έχε το νου σου στο παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”».
.thrakisports.gr/
