Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς πρώτης Κυριακῆς του χρόνου προβάλλει τό πρόσωπο τοῦ Τιμίου Ἔνδοξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ὄχι μόνον ἐν ὄψει τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Φώτων, στήν ὁποία πρωταγωνιστεῖ, ἀλλά κυρίως γιατί εἶναι τό πρόσωπο πού βιώνει καί ἐκφράζει τήν ἀσκητική τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς νικηφόρας πάλης ἐνάντια στή σαρκικότητα καί ἡ ἀπόδειξη τοῦ πόσο ἐξυψώνεται ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό ἕναν τέτοιο τρόπο ζωῆς, ὥστε κατανικώντας τίς ἐπίγειες ἐξαρτήσεις καί ροπές νά πορεύεται μέ ἐλευθερία καί ὀρθοκρισία πρός τήν Ἀλήθεια. Καί μάλιστα τῶν ἀσκητῶν ἡ ἀκρότητα προβάλλεται ὄχι αὐτόνομα, ἀλλά στήν προοπτική της προετοιμασίας τοῦ κόσμου νά δεχθεῖ καί νά γνωρίσει τόν ἐρχόμενο Χριστό!
Εἶναι σπουδαῖο αὐτό πού θέλει νά τονίσει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Προβάλλει τήν ἀσκητική ὡς τρόπο ζωῆς, ὄχι ὅμως, ὡς αὐτοσκοπό τῆς ζωῆς. Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἄσκηση γιά τήν ἄσκηση, ἀλλά γιά νά φθάσουμε στόν Χριστό. «Ἴδε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» διακηρύττει ὁ Τίμιος Πρόδρομος.
Καί φθάνουμε διά τοῦ Προδρόμου στόν Χριστό! Ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο καί ἀγάπη καί ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε καί εἰκόνα Του ὡς πρόσωπο καί ἀγάπη, δηλαδή πλάστηκε νά κατανοεῖ καί νά βιώνει τήν ἀλήθεια καί νά ὑπάρχει σέ ἀγαπητική σχέση καί κοινωνία μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.
Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό ὅ,τι ἀνελεύθερα μᾶς περιορίζει ἡ πορεία ζωῆς, νά μᾶς δείξει τήν ὁδό τῆς σωτηρίας καί νά τήν διασφαλίσει. Γι’ αὐτό καί ὁ λόγος περί Θεοῦ, ἡ θεολογία πού μᾶς παρέδωκε καί πού ἔκτοτε διαφυλάσσει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ ἡ Ὀρθόδοξη ‘Ἐκκλησία, εἶναι ἀσκητική! Δηλαδή, δέν εἶναι μιά φιλοσοφική ἀνάπτυξη, ἀλλά βιωματική, ἐμπειρική, πρακτική. Ἀπαιτεῖ ἀνθρώπους προσευχομένους «παρά πάντα τόν βίον», ἀνθρώπους μέ μετάνοια ὥστε νά «καθαίρεται ὁ ἅπας βίος».
Τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας μας στήν ἀρχή τοῦ ἔτους εἶναι ἁπλό στή διατύπωσή του καί συντρηπτικό στήν ἀλήθεια του. Ὁ Χριστιανός δέν μπορεῖ μάταια νά σπαταλᾶ τόν χρόνο τῆς ζωῆς του.
Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τόν ἄνθρωπο σέ αὐτό γιά τό ὁποῖο πλάστηκε, νά ζεῖ ἐλεύθερος «ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ». Μόνο πού γιά νά τό κατορθώσει αὐτό, πρέπει νά ἀποκοπεῖ ἀπό ὁτιδήποτε τόν κρατᾶ δέσμιο στή γῆ, σέ δῆθεν «ἀγαπες», οὐσιαστικά ἐξαρτήσεις, πού ἀναστέλλουν τήν πνευματική πορεία καί τυφλώνουν τόν «ἡγεμόνα νοῦ», ὥστε νά μήν μπορεῖ νά διακρίνει ἐλεύθερα καί σωστά τό πνευματικό συμφέρον του. Ὁ Πρόδρομος τῆς Χάριτος προβάλλεται σήμερα ὡς ζωνατό παράδειγμα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
