Τά λόγια τοῦ Κυρίου, σάν ἄνεμος δυνατός, σκορπίζουν τήν πυκνή συννεφιά τῆς πλεονεξίας, πού χρόνια τώρα πλάκωνε τήν ψυχή τοῦ ἀρχιτελώνου. Ὁ Ζακχαῖος ἀρχίζει νά βλέπει καθαρά πιά τή ζωή του. Ἀπό τή σκέψη του διαβαίνουν διαδοχικά οἱ τόσοι ἄνθρωποι πού εἶχε ἀδικήσει. Τούς βλέπει νά περνοῦν πικραμένοι, μέ τόν πόνο στήν καρδιά, μέ τήν ἀγανάκτηση στά στήθη. Στριφογυρίζουν τριγύρω του, σάν μιά φοβερή ἀλυσίδα, τόν τυλίγουν καί τόν σέρνουν μακρυά ἀπό τόν Ἅγιο φιλοξενούμενό του. Πρέπει νά τήν σπάσει αὐτή τήν φρικτή ἀλυσίδα τῆς ἀδικίας καί τῆς ἐνοχῆς, που μόνος του σφυρηλάτησε, πού τόν κρατᾶ μακρυά ἀπό τόν Χριστό. Σέ μιά στιγμή μπροστά σέ ὅλους ἀποφασιστικά ἀναγγέλει: Κύριε ἔκλεψα, ἐκμεταλλεύτηκα πολλούς, χρόνια τώρα. Ἀλλά μετανοῶ, θ’ ἀλλάξω Κύριε, ἀλλάζω τώρα. Τά μισά ἀπ’ τά ὑπάρχοντά μου τά δίνω ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς. Κι ὅσους ἔβλαψα, τούς ἀποζημιώνω, στό τετραπλάσιο.
Τά λόγια αὐτά τοῦ Ζακχαίου δέν ἀνήκουν σέ μιά μακρινή ἱστορία ἀδιάφορη γιά τήν ἐποχή μας. Εἶναι ἕνα μήνυμα γιά ὅλους μας. Μήν ἐπαναπαύεσθε στά πλούτη σας. Μήν ξεγελᾶτε τούς ἑαυτούς σας μέ τίς φευγαλέες χαρές, που σᾶς δίνουν οἱ τίτλοι, τά ἀξιώματα, καί τά ὑλικά ἀγαθά. Τραβῆξτε ἀπό ἐμπρός σας τό παραπέτασμα τῆς φιλαυτίας, που σᾶς κλείνει τόν ὁρίζοντα καί δεῖτε. Βγεῖτε λίγο ἀπό τήν ἄνεσή σας καί προσέξτε αὐτά τά παιδιά, πού ντυμένα μέ ράκη τρέμουν στόν χιονιά, τούς φτωχούς, τίς χῆρες, τά ὀρφανά.
Πολλά ἀπό τ’ ἀγαθά μας, ἄν εἶχαν φωνή, θά φώναζαν: «Δέν εἴμαστε δικά σου. Ἀνήκουμε σ’ ἐκείνους που ἐκμεταλλεύθηκες, που τούς πούλησες τό ἐμπόρευμά σου μέ ψεύτικο ζύγι ἡ σέ ὑπέρογκη τιμή. Δέν εἴμαστε δικά σου! Ἀνήκουμε στά φτωχά παιδιά, που δέν ἔχουν ψωμί καί ξυλιάζουν σέ μία ἄθλια τρώγλη. Ἀνήκουμε στόν ἄρρωστο, που λιώνει χωρίς φάρμακα καί γιατρό. Ἀνήκουμε στόν φτωχό παραγωγό.
Δέν εἴμαστε δικά σου! Δέν ἤρθαμε στά χέρια σου, γιά νά στολίζουμε τό σπίτι σου, γιά νά γεμίζουμε τά χρηματοκιβώτιά σου. Σ’ ἐκείνους ἀνήκουμε. Παράδωσέ μας χωρίς ἀναβολές. Δέν εἴμαστε δικά σου!» Ἀλλά ἄς μήν νομίσουμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι τό μήνυμα τοῦ Ζακχαίου ἀφορᾶ ἀποκλειστικά τους πλουσίους καί ἰσχυρούς. Σέ ὅλους ἀπευθύνεται, γιατί ὅλοι σχεδόν, λίγο-πολύ, ἔχουμε ἀδικήσει. Νά σταματήσουμε πιά τήν ἐκμετάλλευση καί τήν ἀδικία, ὅποια μορφή καί ἄν ἔχει καί νά ἀρχίσουμε μιά νέα ζωή ἐπανορθώνοντας τά λάθη μας, αὐτό τονίζει μέ τό παράδειγμά του σέ μᾶς ὁ ἀρχιτελώνης τῆς Ἱεριχοῦς.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
