Όταν το 2007 έγραφα το κείμενο για τη Θρακική Διώρυγα είχα την αφέλεια ότι δεν θα γύριζαν την πλάτη στην ιδέα αυτή. Από την Ελλάδα ή έστω την υπόλοιπη Ευρώπη. Ή ακόμη και από τις ΗΠΑ.
Ναι μεν μιλούσα από δεκαετιών για ένα by pass των θαλασσίων Δαρδανελίων, όμως δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό μου, μέχρι τη διώρυγα. Έμενα στα Χερσαία Δαρδανέλια. Στο ότι: “Τα Δαρδανέλια της ξηράς βρίσκονται στον Έβρο”, όπως σημειώνει στην υπέροχη εξιστόρηση για την ευρύτερη περιοχή και τα μαρτύρια των λαών της, ο φιλέλληνας Henry Morgenthau στην αυτοβιογραφία του, όταν ήταν πρεσβευτής των ΗΠΑ, στην Τουρκία των γενοκτονιών.
Και βέβαια δεν αναφερόμουν στην επανάκτηση της γνωστής από την ιστορία πλωτότητας του Έβρου ποταμού. Ούτε μιλούσα για πλοιάρια και ποταμόπλοια. Άλλο αυτό, και άλλο η διώρυγα που οφείλει να δέχεται κάθε κατηγορίας πλοία και μάλιστα το βάθος της, όσο και το πλάτος της, να εξασφαλίζουν στη λειτουργία του νέου αυτού θαλάσσιου δρόμου, δύο λωρίδες κυκλοφορίας και διάπλου. Και από βορά προς νότο, και αντίστροφα.
Ο λόγος, όπως με έλεγε στα 2007, ένας μακαρίτης σήμερα, γέροντας αλλά και αντάρτης από τις Φέρες του Έβρου, ήταν η προ πολλών δεκαετιών, Σοβιετική «απειλή» κατασκευής, μέσα σε ελάχιστους μήνες, διώρυγας μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και Αιγαίου, μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ελλάδας. Και ότι αυτή θα ήταν η απάντηση στις Τουρκικές αλλά και σε άλλες απειλές, για ενδεχόμενο κλείσιμο των Στενών, ο διάπλους των οποίων διέπεται ως γνωστό, από τη Συνθήκη του Montreux.
Μια συνθήκη που ναι μεν αναφέρεται στη λέξη “Στενά” χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, χωρίς τη λέξη “Τουρκικά”, κάτι που όμως έγινε δεκτό, από το ημεδαπό Υπουργείο Εξωτερικών, το 2002!
Μια συνθήκη που επανέρχεται σήμερα πάλι στην επικαιρότητα, με το κείμενο των απόστρατων ναυάρχων, σε σχέση με την εκφρασθείσα πρόθεση του Ερντογάν, να εξετάσει εκ νέου τα της συνθήκης του Montreux, με το ενδεχόμενο της αποχώρησης από αυτή.
Δεν γνωρίζω αν ισχύει η ρήση περί του: “O,τι δεν σκοτώνει τον Τούρκο Πρόεδρο, τον κάνει και πιο δυνατό”. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο ίδιος έκλεψε την ιδέα μου, για τη Θρακική Διώρυγα τον Απρίλιο του 2011, τέσσερα χρόνια από τη δημοσιοποίηση του σχετικού κειμένου, που προωθεί συστηματικά, με το όνομα: “Διώρυγα της Κωνσταντινούπολης”.
Οι θιασώτες της υπό κατασκευή αυτής διώρυγας, προσδοκούν ασύλληπτα γεωοικονομικά οφέλη. Από τα έσοδα της ναυσιπλοΐας, μέχρι την κυοφορούμενη ήδη ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής. Η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διπλάσια έκταση και πληθυσμό, από την Κωνσταντινούπολη! Εξ ου και οι προετοιμασίες υποδοχής της νέας χωροταξίας και ρυμοτομίας των δεκάδων χιλιάδων διαθέσιμων γηπέδων και οικοπέδων, μετά της δημιουργίας μιας νέας διεθνούς κτηματαγοράς.
Θέλω λοιπόν με το σημερινό γραπτό να επαναφέρω το θέμα της Θρακικής διώρυγας {Εικόνα Α΄, & 1}, και αν η Ε. Ε. δεν δείξει κάποιο ενδιαφέρον, ίσως το δείξουν οι ίδιες οι ΗΠΑ! Ή ακόμη και η ίδια η Ρωσία!! Πόσο μάλλον όταν η συνθήκη του Montreux μπει, για ευνόητους λόγους, στο Τουρκικό πολιτικό και επόμενο εκλογικό χρηματιστήριο.
Πάντως ανεξάρτητα από την υπαρκτή σημερινή διχογνωμία Ερντογάν και ναυάρχων απέναντι στις δύο αυτές εκδοχές Τουρκικών διωρύγων, των Στενών και της διώρυγας της Κωνσταντινούπολης, η Θρακική διώρυγα μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς, μπορεί να αποδειχθεί κατά πολύ ανώτερη. Ότι αξίζει ίσαμε δύο Τουρκικές διώρυγες!
Και με την ευκαιρία που γίνεται λόγος για το προτεινόμενο αυτό by pass, των Δαρδανελίων, όσο και του Βοσπόρου”, μπορεί να επανεξεταστεί το by pass του Τουρκικού εδαφικού σώματος, κατά μήκος του Εύξεινου, μέσα από την κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου, με μηδενικό το κόστος μεταφοράς . Και αυτό διότι η Τουρκία, πέραν των δικαιωμάτων διέλευσης, απαιτεί και ήδη λαμβάνει επί πλέον κέρδη. Όπως ήδη κάνει με την Ελλάδα, και το δια του TAP, ενεργειακό της υποπόδιο.
Κατά τα άλλα, μπορεί το ενδιαφέρον που επέδειξαν οι ΗΠΑ για το λιμένα της Αλεξανδρούπολης, να έχει συνέχεια στη Θρακική Διώρυγα, όμως ας μην μας διαφεύγει και η περίπτωση επίδειξης Ρωσικού ενδιαφέροντος για την ίδια διώρυγα. Άλλωστε η πρωτεύουσα του Έβρου είναι κόρη της γεωοικονομίας, με Ρωσικό ρυμοτομικό σχέδιο, μετά από την ήττα, κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο.
Το ζήτημα είναι να τεθεί έξυπνα από την Ελλάδα το ζήτημα της Θρακικής Διώρυγας. Γιατί πέραν των άλλων που μπορεί να προσφέρει, εκτός από το παγκόσμιο εμπόριο, είναι και η κατακόρυφη αύξηση της γεωοικονομικής αξίας της Ελλάδας, όσο και της Βουλγαρίας. Επίσης η αναπτυξιακή απογείωση αμφότερων των χωρών αυτών της Βαλκανικής.
Ειδικά στην περίπτωση της Ελλαδικής Θράκης, πέραν από τη λήψη όλων εκείνων των αναγκαίων περιβαλλοντικών μέτρων, θα επιβεβαιωθεί η ρήση ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Επί του προκειμένου η ασύλληπτων διαστάσεων ανάπτυξη της γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής αξίας του ιστορικού Θρακικού χώρου και ιδιαίτερης πατρίδας μας.
*Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
