Μιὰ ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ οἱ δαίμονες εἶπαν τὴν ἀλήθεια ἦταν στὴν ἔρημο τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ τυραννοῦσαν δυὸ δυστυχισμένες ὑπάρξεις. Πραγματικὰ ράκη, τούς εἶχαν ἀπομονώσει ἀπό τήν κοινωνία καὶ τούς εἶχαν καταντήσει τά φόβητρα της περιοχῆς.
Μόλις ὁ Κύριος παρουσιάσθηκε, τὰ δαιμόνια πανικοβλήθηκαν. Κάτω ἀπό τήν ἀνθρώπινη ὄψη Του ἀναγνώρισαν τόν Λυτρωτή τοῦ κόσμου καί ἀναγκάσθηκαν νά προβοῦν σέ μιά ὁμολογία: Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ σένα καί σέ μᾶς, Ἰησοῦ Χριστέ, τρέμουμε τήν παρουσία σου, τί ἔχουμε νά κάνουμε μαζί σου. Ἐσύ καί ἐμεῖς βρισκόμαστε στά δύο ἀντίθετα ἄκρα.
Ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στόν Πονηρό καί στόν Χριστό εἶναι συνέπεια τῆς βαθειᾶς καί οὐσιαστικῆς ἀλλαγῆς, τήν ὁποία ὑπέστη ὁ διάβολος μετά τήν ἀνταρσία του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τήν πτώση του. Ἀγγελική ὕπαρξη ἦταν πρίν. Μποροῦσε νά ἀκούει τόν Θεό, νά τόν νοιώθει, νά τόν ὑπηρετεῖ καί ἔπειτα βυθίστηκε στήν πονηρία. Ἔγινε ἡ πηγή καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ κακοῦ. Αὐτόματα δημιουργήθηκε τό χάσμα.
«Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια» βεβαιώνει μέ τό θεϊκό Του κῦρος ὁ Χριστός. Μιλάει τήν γλῶσσα τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί ἀπαιτεῖ σάν ἀνταπόκριση τήν ὁλοπρόθυμη προφορά της. Στό ἄλλο ἄκρο ὁ διάβολος. Ἔμπνευσή του εἶναι τό ψέμα. «Εἶναι ψεύτης καί ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους». Αὐτός γεμίζει τίς κοινωνίες μας μέ τό ψέμα καί τήν ἀπάτη καί τό καμουφλάρει καί τό παρουσιάζει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων σάν τήν πιό καθαρή καί ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα. «Ὁ Θεός φῶς ἐστί». Ὁ Θεός ὁρίζεται μέ αὐτό τό ὄνομα πού δηλώνει καθαρότητα, ἀστραφτερή ἀγνότητα καί γλυκειά θαλπωρή. Ἀντίθετα, τό βασίλειο τοῦ διαβόλου ἁπλώνεται στό σκοτάδι.
Τό φῶς τό μισεῖ. Ἀγωνίζεται νά ἀπλώσει στίς κοινωνίες μας τό σκοτάδι τῆς συγχύσεως. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ἡ τέλεια ἀγάπη. Ὁ διάβολος, ἀντίθετα, εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ μίσους, ἑστία καί πηγή του. Μισεῖ καί μόνο μισεῖ. Τόν εἴδαμε στήν ἀφήγηση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου νά βασανίζει τά θύματά του. Ἀνάλογα ταλαιπωρεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο καί ἐπιδιώκει νά κουρελιάσει τήν ψυχική του ἀκμή, νά φθείρει τήν πνευματική του ὑπόσταση. Ὁ διάβολος «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς» καί ἐξακολουθεῖ νά χαρακτηρίζεται ἀπό τό ἴδιο ἄσπονδο μῖσος γιά τό λογικό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο.
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀποκαλύπτει μέ τρόπο συνταρακτικό τήν πραγματικότητα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος καταδυναστεύει τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί σπρώχνει στήν ἀπομόνωση. Ἀποκαλύπτει ὅτι οὔτε παντοδύναμος εἶναι ὁ πονηρός, οὔτε τόν τελευταῖο λόγο ἔχει. Πιό δυνατός ἀπό αὐτόν εἶναι ὁ Χριστός. Ἀκριβῶς «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΜΟΤΗΝΗΣ
