Ὁ ἴδιος σπόρος ἦταν, ὅμως ἔπεσε σέ διαφορετικά μέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν διαφορετικό. Ἔπεσε στὸ δρόμο καὶ τὸν πάτησαν οἱ διαβάτες, τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἔπεσε σὲ μιὰ περιοχὴ πετρώδη, πῆγε λίγο νὰ φυτρώσει, ὅμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἔπεσε σὲ μέρος γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ μόλις βλάστησε, τὸν ἔπνιξαν. Εὐτυχῶς ὅμως ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ γῆ μαλακή, φρεσκοσκαμμένη καὶ εὔφορη. Ἀναπτύχθηκε καὶ ἔφερε καρπὸ πολύ, ἑκατὸ φορὲς περισσότερο. «Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος Τοῦ Θεοῦ», ἐξήγησε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Καὶ ἡ γῆ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ ἀφοῦ ἑρμήνευσε ἀναλυτικὰ τὸ νόημα τῆς παραβολῆς κατέληξε: «Ὁ σπόρος πού ἔπεσε σὲ καλὸ ἔδαφος εἶναι ὅσοι μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸν λόγο Τοῦ Θεοῦ, τὸν δέχονται καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή». Ἀπὸ αὐτὰ τὰ δυό, «κατέχουσι καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» ἐξαρτᾶται ἡ γόνιμη χριστιανικὴ ζωή.
Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μᾶς κατακλύζουν εἰδήσεις, ἰδέες, ἀγγελίες, προτροπὲς, ποὺ ὅλο ἀκοῦμε καὶ ὅλο ξεχνᾶμε, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ μὴν «ἀκοῦμε» ἁπλῶς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ τὸν «κατέχουμε».
Δὲν καρποφορεῖ ὅμως ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη ὁ σπόρος. Μυστικὰ ἀνοίγει στὸ βάθος τῆς γῆς ρίζες, ἁπαλὰ σηκώνει τὸ χῶμα, σιωπηλὰ ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει. Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ συχνὰ τὸν ἴδιο δρόμο στὶς ψυχές. Σιγὰ – σιγὰ παρουσιάζει τὶς δυνάμεις του, βυθίζει τὶς ρίζες του στὴ ζωή μας, δίνει τοὺς καρπούς του.
Μερικοὶ ἀνυπόμονοι παραπονοῦνται λέγοντας: «Τόσο καιρὸ μελετῶ τὴν Ἁγία Γραφή, πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία, ἀκούω κηρύγματα, ὅμως δὲ βλέπω καὶ πολλὴ προκοπή». Ποτὲ δὲν πηγαίνει ἄδικα ὁ πνευματικὸς κόπος. Ἂς μὴν ἀνυπομονοῦμε ποὺ δὲ βλέπουμε πάντοτε ἄμεσα ἀποτελέσματα.
Πιθανόν ἡ ψυχή μας νά παρουσιάζει περιοχές πετρώδεις, νά θυμίζει χιλιοπατημένους δρόμους, νά ἔχει ἀγκάθια φουντωμένα. Ἄς μή μᾶς ἀπογοητεύει αὐτό. Μέ τήν συστηματική προσπάθεια τ΄ ἀγκάθια ξεριζώνονται. Μέ τό ὄργωμα καί ἡ σκληρή γῆ μαλακώνει. Μόνο ἂς ξαναρχίσουμε, ἀποφασιστικά, μέ ὀρθάνοικτα τά αὐτιά, αὐξημένη εὐαισθησία, ταπείνωση καί πνεῦμα μαθητείας. Ὁ καλός Σποριάς, ὁ Χριστός κάθε τόσο ἔρχεται στό χωράφι τῆς ψυχῆς μας νά ἐμπιστευθεῖ τόν πολύτιμο σπόρο Του. Ἄς Τοῦ προσφέρουμε «γῆν καλήν καί ἀγαθήν».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
