Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω ἀναφέρεται περισσό- τερο ἀπὸ κάθε ἄλλη σὰν εἰκόνα τῆς κρίσεως. Παρ’ ὅλα αὐτὰ μᾶς λέγει κάτι οὐσιαστικὸ ὄχι γιὰ τὸν θάνατο καί τὴν καταδίκη, ἀλλὰ γιὰ τή ζωή. Ὁ Θεὸς δὲ ρωτάει οὔτε τοὺς ἁμαρτωλοὺς, οὔτε τοὺς δικαίους τίποτε σχετικὰ μέ τίς πεποιθήσεις τους ἢ μὲ τὶς λατρευτικὲς τους συνήθειες. Αὐτὸ πού μετράει ὁ Κύριος εἶναι ὁ βαθμὸς τῆς ἀνθρωπιᾶς τους, «ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρὸς μέ».
Ἡ παραβολὴ τῆς κρίσεως θέτει σαφέστατα τὸ ὅτι θὰ κριθοῦμε γιὰ τὴν «πολιτεία» μας, γιὰ τὸ πῶς δηλαδὴ ζήσαμε ἀνάμεσα στούς ἀδελφοὺς μας. Καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία αὐτὴ ἡ πολιτεία μας δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ ἔξω ἀπὸ μιὰ χριστοκεντρικὴ τοποθέτηση μέσα στὴν ἀδελφικὴ κοινωνία πού εἶναι ἔκφραση μιᾶς ζωῆς, ἡ ὁποία θεμελιώνεται στὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἡ τελείωση τοῦ πιστοῦ ἐν κοινωνίᾳ εἶναι τὸ ἀδιάκοπο κήρυγμα τῶν πατέρων. Ἑρμηνεύοντας τὴν παύλειο φράση: «μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγώ Χριστοῦ», ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐρωτᾶ: «Καὶ πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ γίνουμε μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ; Μὲ τὸ νὰ φροντίζουμε γιὰ τὸ καλὸ καὶ νὰ μὴ ζητοῦμε τὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά τοῦ πλησίον μας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ἡ ἔννοια αὐτὴ δὲ γνωρίζει φραγμοὺς καὶ ὅρια. Πλησίον εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἀγαπῶντας τὸν πλησίον μας, ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό, τοῦ Ὁποίου κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ πλησίον μας δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ξεδιπλωθοῦμε καὶ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, νὰ δραστηριοποιηθοῦμε στὴν ἀγάπη καὶ νὰ ξεπεράσουμε τὸν φόβο, πού ἔχει μέσα του τὴν κόλαση, καὶ νὰ περάσουμε στὸν χῶρο τῆς παραδείσιας κοινωνίας. Ἡ ἀλλοτρίωση πού σήμερα πραγματοποιεῖται σέ ὅλες τίς μορφές τῆς ζωῆς εἶναι ἐνδεικτική τοῦ κόσμου που ἔρχεται. Ἀλλά καί ἀποκαλυπτική τῆς ταυτότητας τοῦ ἀνθρώπου τοῦ αὔριο, πού ἀπό σήμερα δημιουργεῖ μιά αὐτοσυνειδησία χωρίς Θεό, χωρίς ἀγάπη καί ἐνάντια σέ κάθε ἔννοια κοινότητας καί κοινωνίας προσώπων. Γιατί ἡ ζωή μας στόν ὀρθόδοξο χῶρο εἶναι προέκταση τῆς Λατρείας. Εἶναι «λειτουργία μετά τή Θεία Λειτουργία».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
