Κάθε χρόνο κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, πού εἶναι ἀφιερωμένη στό ἔργο τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, καλούμαστε νά κηρύξουμε, νά ἀπολογηθοῦμε γιά τήν πίστη μας, τή ζωή μας, τήν ταυτότητά μας καί τήν ἐλπίδα μας. Τὴν ἡμέρα αὐτή, πού εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς εἰκόνας, καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς εἰκόνας εἶναι ἡ ἑορτὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε νὰ μαρτυρήσουμε περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς πασχάλιας κοινότητας, πού πορεύεται πρὸς τὸ ἀτελεύτητο Πάσχα, περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς εὐχαριστιακῆς κοινότητας, πού ἀναλαμβάνει στὴν προσευχὴ της ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν προσκαλεῖ νὰ λάβει μέρος στὴν Τριαδικὴ ἀγάπη.
Ὀφείλουμε νὰ μαρτυρήσουμε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὴν κλήση του, τὴ σπίθα, τὴν πνοὴ που τὸν ἁρπάζει ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ τοῦ δίνει τὴ δύναμη νὰ τὸν μεταμορφώσει. Ἔχουμε νὰ μαρτυρήσουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὸν γνωρίσει μὲ μία ἀδιαχώριστη ἀπὸ τὴν ἀγάπη γνώση, ἑνώνοντας τὸ πνεῦμα του καὶ τὴν καρδιά του μὲ τὸν Χριστό, «τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι, κατὰ τὸν Ἰ. Χρυσόστομο, «γένος ἕνα, Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων». Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «ἐκκλησιαστής μας», γιατί μᾶς συνάγει στὸ Πανάγιο σῶμα Του, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, γιατί γίνεται ὁ πνευματικὸς τόπος τῆς συνάξεώς μας. Τὴ χριστοκεντρικὴ αὐτὴ πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας εἰκονίζει καὶ ἐκφράζει, ἀλλὰ καὶ πραγματώνει, μία πράξη λειτουργική, ποὺ λαμβάνει χώρα στὸ τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας. Πρόκειται γιὰ τὴ συστολὴ τῶν Τιμίων Δώρων στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Ὁ Λειτουργὸς συστέλλει (συγκεντρώνει) μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο ὅ,τι ἄλλο ὑπῆρχε στὸ Δισκάριο ἐκτός ἀπὸ τὸν Ἀμνὸ (τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου), δηλαδὴ τὴ μερίδα τῆς Θεοτόκου, τὰ τάγματα τῶν Ἀγγέλων καί Ἁγίων, τὰ μνημονευθέντα, ζῶντα καὶ τεθνεῶτα, μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνεπιτὲλεσαν μὲ τὸν Λειτουργὸ τὴ Θεία Λειτουργία. Ἔτσι ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία τῶν πιστῶν εἶναι ἤδη συνηγμένη μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Α΄ νηστειῶν μᾶς προσκαλεῖ καί μᾶς προκαλεῖ: «Ἔρχου καί ἴδε». Καί ἄν αὐτός ὁ ἐρχομός μας εἶναι πορεία ταπεινή καί καθαρή, που περνᾶ μέσα ἀπό τή λατρευτική καί μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
