Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμoνος
Η φοβερή σκιά του κακού νέκρωνε κάποτε τις καλές σκέψεις και αποφάσεις των ανθρώπων και τους βύθιζε σ’ ένα σκοτάδι βαθύ και πνιγηρό. Οι θεωρίες των σοφών έριχναν κάθε τόσο λίγο φως στην σκέψη της ανθρωπότητος όμως αυτό ήταν θαμπό, ανίσχυρο να νικήσει τα σκοτάδια της άγνοιας, των παθών, της συγχύσεως. Θύμιζαν τις πυγολαμπίδες μέσα σε ένα δάσος πυκνό και σκοτεινό. Ενώ οι καρδιές ζητούσαν άπλετο φως και ποθούσαν τον Ήλιο. Το φως που είχε προφητέψει ο Ησαΐας έλαμψε. Ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός, ήρθε. Ενώ όμως θα νόμιζε κανείς ότι έτσι θα τελείωνε το δράμα της ανθρωπότητος, από τότε άρχισε μια περίεργη τραγωδία.
«Το φως ελύληθεν εις τον κόσμον και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον η το φως». Γιατί; Η ερμηνεία είναι απλή: «Ην γαρ πονηρά τα έργα αυτών». Το σκοτάδι βολεύει. Πώς να δεχτεί το φως αυτός που κινείται με δολιότητα και ανειλικρίνεια; Πώς να αγαπήσει το φως αυτός που ζητάει να αρπάξει, να εξαπατήσει, να εκμεταλλευτεί για να θησαυρίσει; Πώς να συμφιλιωθεί με το φως αυτός που φλέγεται από άνομα πάθη; Όλα αυτά απαιτούν μια ατμόσφαιρα θαμπή, σκοτεινή. Μακριά λοιπόν το φως!
«Πας γαρ ο τα φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού». Είναι επικίνδυνες οι αρχές του Χριστού περί αγάπης, ειρήνης, αληθείας, αγιότητος και τιμιότητος! Επικίνδυνες για όσους θέλουν να καταχρασθούν να κάμουν «ό,τι τους αρέσει» και στο τέλος να εξαφανίσουν τα ίχνη τους. Πόσο διαφορετικά όμως είναι τα πράγματα όταν η ψυχή ανοίγεται στο φως. Η σύγχυση υποχωρεί. Τα ερωτήματα που βασανίζουν τον νου, βρίσκουν την απάντησή τους. Η καρδιά αναπνέει ελεύθερα μέσα στη χάρη του Θεού, μέσα στον ζωογόνο χώρο των μυστηρίων της Εκκλησίας. Όταν η ψυχή του ανθρώπου ανοίγεται στο Φως, δεν φυγαδεύεται μόνο η άγνοια, αλλά διαλύεται και η φοβερή «σκιά του θανάτου» που απλώνει στις καρδιές η αμαρτία. Λειώνουν οι πάγοι των παθών. Οι ναρκωμένες συνειδήσεις ξυπνούν από τον λήθαργο και η θέληση για το καλό δυναμώνει. Κάτω από το ζωογόνο φως του Ήλιου μια νέα ζωή βλασταίνει και ανθοφορεί.
Όσοι άνοιξαν στον Χριστό την καρδιά τους διάπλατα και άφησαν να εισδύουν σε κάθε μυστική της γωνία οι ακτίνες Του, όσοι με πόθο και ταπείνωση και εμπιστοσύνη Τον δέχτηκαν, είδαν τη ζωή τους, να μεταμορφώνεται να λούζεται σ’ ένα ανέσπερο φως ειρήνης, ελπίδος αγάπης χαράς και έγιναν και οι ίδιοι για το περιβάλλον τους αληθινοί «φωστήρες εν τω κόσμω».
