Ἡ ἄνοιξη εἶναι Ἀνάσταση. Σέ ἀνοιξιάτικη περίοδο συνέβη τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Τότε πού ἀπό τόν τάφο τοῦ χειμώνα ἀνασταίνεται μία νέα φύση, τότε καί ἀπό τό καινό μνημεῖο ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἡ καινή κτίσις, ἡ νέα ζωή. Τότε πού ἀπό τή νεκρή φύση ἀνθοῦν τά λουλούδια, τότε καί ἀπό τόν τάφο ἄνθισε Ἐκεῖνος, πού εἶναι τό εὐωδέστερο λουλούδι.
Ἀλλά καί ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἄνοιξη. Εἶναι τό ἄνοιγμα μιᾶς νέας ζωῆς. Κλειστός ἦταν ὁ δρόμος πρός τόν οὐρανό. Ἄνοιξε μέ τήν Ἀνάσταση. Κλειστά ἦταν τά σύνορα ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό. Ἄνοιξαν μέ τήν Ἀνάσταση ἀποκαταστάθηκε ἡ ἐπικοινωνία ἀνθρώπου καί Θεοῦ. Κλειστοί καί περιορισμένοι ἦταν οἱ ὁρίζοντες τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τήν Ἀνάσταση ἄνοιξαν, διαπλατύνθηκαν.
Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γῆ καί οὐρανός γέμισαν ἀπό λουλούδια. Λουλούδια τῆς Ἀναστάσεως εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς Πίστεως. Ἄν δέν ἦταν ἡ Ἀνάσταση, δέν θά ὑπήρχαν μάρτυρες. Ἡ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως ἑδραίωνε τό φρόνημά τους. Ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως πλημμύριζε τήν ψυχή τους μέ χαρά τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου. Γιά τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου λέγει ἕνας ὕμνος τῆς ἀκολουθίας Του: «Σήμερον ἔαρ νοητόν ἀνέτειλεν ἡμῖν, ἡ παγκόσμιος μνήμη Γεωργίου τοῦ σοφοῦ Μεγαλομάρτυρος».
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι νικητής καί θριαμβευτής, διότι καταφρόνησε τόν θάνατο. Τί εἶναι ὁ θάνατος γιά κάθε πιστό; Θηρίο μέν, ἀλλά θηρίο ξεδοντιασμένο. Δέν τόν φοβᾶται ὁ χριστιανός καί μέ χαρά ὁδηγεῖται στόν θάνατο.
Ὁ ἅγιος Γεώργιος ζεῖ τώρα τήν δόξα τῆς Ἀναστάσεως. Νίκησε τά θέλγητρα καί τά φόβητρα τοῦ ἐχθροῦ. Τά θέλγητρα τῶν πειρασμῶν εἶναι ἐπικίνδυνα γιά κάθε νέο. Καί ἦταν νέος ὁ ἅγιος Γεώργιος. Τά θέλγητρα τῆς κοσμικῆς δόξας εἶναι ἐπικίνδυνα γιά κάθε ἀξιωματοῦχο. Καί ἦταν μεγάλος ἀξιωματοῦχος ὁ ἅγιος Γεώργιος. Ξεπέρασε τά θέλγητρα. Καί ὕστερα ἦρθαν τά φόβητρα: τά βασανιστήρια καί ὁ θάνατος. Ὅμως, ὅπως δέν σαγηνεύθηκε ἀπό τά θέλγητρα, ἔτσι δέν φοβήθηκε καί ἀπό τά φόβητρα. Ἦταν ὁπλίτης γενναῖος καί ἀθλητής τροπαιοφόρος στή γῆ. Ζεῖ τώρα τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως στόν Οὐρανό.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
