Ἡ παραβολή τῶν ταλάντων θέλει νά μᾶς ἐπιστήσει τήν προσοχή στό γεγονός ὅτι ἡ συνεχής ἑτοιμότητα καί ἡ ἀναμονή τοῦ Κυρίου δέν πρέπει νά ἐκληφθεῖ σάν παθητική καί ἄπρακτη προσμονή, ἀλλά σάν διαρκής ἐργασία καί αὔξηση τῶν ταλάντων πού ὁ Θεός ἔχει ἐμπιστευθεῖ στόν καθένα. Σέ ἀντίθεση μέ τούς δύο πρώτους δούλους, τούς «ἀγαθούς» καί «πιστούς», πού ἔλαβαν ἀνά πέντε καί δύο τάλαντα ὁ καθένας καί μέ τήν ἐργασία τους τά πολλαπλασίασαν γιά νά λάβουν τελικά τόν ἔπαινο καί τήν ἀμοιβή τους ἀπό τόν ἐπανελθόντα Κύριο τους, ὁ τρίτος δοῦλος ἔκρυψε στή γῆ τό ἕνα τάλαντο πού ἔλαβε, ἀμέλησε γιά τήν ἀξιοποίησή του καί ἀπέφυγε τήν ἐργασία, μέ ἀποτέλεσμα τήν σκληρή καί χωρίς ἔλεος τιμωρία.
Ἡ διαφορά μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὡς πρός τά τάλαντα πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, δηλ. ὡς πρός τό ἔργο πού ἔχουν νά ἐπιτελέσουν μέσα στήν κοινωνία, δέν ὀφείλεται στήν αὐθαίρετη διανομή ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ἀλλ΄εἶναι ἀνάλογη πρός τίς δυνατότητες τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἡ ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ νά πολλαπλασιάσει ὁ ἀνθρωπος τά τάλαντά του, ὅσο ἀπόλυτη κι ἄν εἶναι, δέν ὑπερβαίνει ποτέ τίς ἀνθρώπινες δυνατότητες.
Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός, ἀλλά καί δίκαιος συγχρόνως. Ἡ ἀγαθότητά του φαίνεται στά δῶρα καί χαρίσματα πού προσφέρει, ἡ δικαιοσύνη του ἐκδηλώνεται κατά τήν λογοδοσία τῶν ἀνθρώπων, γιά τό ἄν ἀξιοποίησαν τά χαρίσματα ἤ τά ἀπέκρυψαν. Ἡ δικαιοσύνη του αὐτή ἐφαρμόζεται ὄχι μόνο σ΄ὅσους διέπραξαν τό κακό, ἀλλά καί σ΄ὅσους παρέλειψαν ἤ ἀδιαφόρησαν γιά τό καλό.
Ἡ ὅλη παραβολή μᾶς θυμίζει, ὅτι ὁ χρόνος τῆς κρίσεως εἶναι ἄδηλος. Ἐν ὄψει αὐτοῦ τοῦ ἀγνώστου χρόνου πρέπει ὁ ἄνθρωπος συνεχῶς ν΄ ἀγρυπνεῖ, ὄχι περιμένοντας παθητικά, ἀλλά ἐργαζόμενος καί ἀσκῶντας ἔργα ἀγάπης κατά τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, δηλ. τῶν ταλάντων πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
