Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός*
Βλέπει κανείς το Βουλγαρικό βέτο, απέναντι στην έναρξη των συνομιλιών για ένταξη στην Ε.Ε. των Σκοπίων και διερωτάται, τι άλλο θα έκανε η Βουλγαρία, εάν ο Αλέξανδρος και ο Αριστοτέλης, ήταν Βούλγαροι. Μάλλον, αν ήταν δυνατόν για μια χώρα, τότε θα ανέβαινε στα κεραμίδια, αν δεν έπαιρνε τα βουνά.
Τα λέω αυτά γιατί ούτε καν η μεγάλη φίλη των Βουλγάρων, Γερμανία, δεν κατάφερε να πείσει τη γειτονική μας χώρα, να πάρει πίσω το βέτο. Και ότι αν ήταν η Ελλάδα θα το έπαιρνε εκατό φορές.
Φαντάζεται κανείς τα αισθήματα του Ελληνισμού, όταν η Συμφωνία των Πρεσπών στην οποία προχώρησε η προηγούμενη Κυβέρνηση, και αποδέχθηκε και η σημερινή, είναι πάρα πολύ χοντρό πράγμα ώστε να το καταπιεί κανείς. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο γεννήτορας Ελληνισμός.
Γιατί είναι σαν να αρπάζουν από μια μητέρα, το ένα αν όχι και τα δυο, από τα τόσο σημαντικά και διακεκριμένα στην ιστορία παιδιά της, για να στελεχώσουν τη δική τους ανάδοχη οικογένεια και που είναι κάτι εντελώς ξένο προς κάθε μορφής δίκαιο. Από το οικογενειακό και το εθιμικό έως το ηθικό, εθνικό και διεθνές δίκαιο. Μια πράξη που κινείται στη σφαίρα της ανηθικότητας, όχι μόνο βέβαια από τη μια πλευρά αλλά από αμφότερες.
Το “ο γέγονε, γέγονε” δεν πιάνει χαρτωσιά απέναντι σε τέτοιες ανήθικες πολιτικές αποφάσεις και πράξεις. Ούτε οι εκλογικεύσεις που ναι μεν χρησιμεύουν ως αντικαταθλιπτικά υποκατάστατα, όχι όμως σε περιπτώσεις, όπως η συγκεκριμένη.
Μπορεί οι πρώην να πλήρωσαν με την ήττα την ανεκδιήγητη εθνική τους υποχωρητικότητα, όμως και οι νυν, μη νομίσουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη. Όπως βέβαια και όλοι οι υπόλοιποι, που δεν είχαν προτάσεις, να τις παλέψουν σε όλα τα φόρα, ώστε να εμποδίσουν έμπρακτα, τα όσα έγιναν.
Θλίψη μόνο προκαλεί μια τέτοια πολιτική Ελλάδα. Ποια Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία που λέμε και γράφουμε από εικοσαετίας, και ποια νέα μεταπολίτευση.
Πρώτη φορά στην ιστορία μας, η ελπίδα είναι τόσο γριά. Αναρωτιέμαι τι μπορούσαμε να κάνουμε άλλο, και δεν το κάναμε.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000).
