“Δικά τους είναι δυο αυλάκια γης,
μα εσύ, Χριστέ μου, τους ευλογείς
για να γλιτώσουν αυτά τα αυλάκια
από γκρίζους λύκους κι από γεράκια”
(Παράφραση ποιήματος του Ν. Γκάτσου, από τον αρθρογράφο το 2004*)
Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Εκεί που ιστορικά απέτυχε η Ελληνική πολιτική παιδεία, είναι ως προς τη γνώση του τι σημαίνει Τουρκία. Και συγκεκριμένα, ποιο είναι το Τουρκικό Ζήτημα. Το οποίο αγνοεί παντελώς. Επόμενα αγνοεί και την Τουρκική εξίσωση, αν και ο άγνωστος “Χ” όφειλε να της είναι πολύ γνωστός. Κάτι που σημαίνει ότι μια τέτοια Ελλάδα, μόνο ως αντιπολιτική, μπορεί να θεωρηθεί.
Και με την Τουρκία μάλιστα, αν και μη μέλος της Ε. Ε., αν και ξεφωνημένο φασιστικό, όσο και κρατητήριο κράτος, να έχει περισσότερη επιρροή στην Ευρώπη, τόσο από την Κύπρο, που δεν την αναγνωρίζει κιόλας, όσο και από τη χώρα μας, που, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι και αυτή μέλος, τόσο της Ε. Ε., όσο και της Ευρωζώνης.
Μια Ελλάδα που ομιλεί περίπου σαν Τουρκία, όταν αντί για τις αλλεπάλληλες Τουρκικές εισβολές στη Νότια Κουρδική χώρα, ναι μεν κάνει λόγο για εισβολές, πλην όμως στη Βόρεια Συρία και στο αντίστοιχο Ιράκ, παραλείποντας το όνομα Καρδουχία, καθώς και την εν ροή Κουρδοκτονία.
Τελευταίο δείγμα αντιπολιτικής αποτελεί η προετοιμασία για τις λεγόμενες διερευνητικές. Όπου ο Τούρκος προκαθήμενος, όπως τον ονομάσαμε, είναι αυτός που θέλει να έχει το πάνω χέρι στην ατζέντα. Που όχι μόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, αλλά και στο μπροστινό, πέραν του “διαίρει και σουλτάνευε”, έχει και το Ανατολικό Αιγαίον μετά της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων του. Κάτι που αποτελεί σήμα κατατεθέν της έννοιας του ασύμπτωτου και του ασύμβατου, ως προς τη δημόσια εκφρασμένη Ελληνική θέση. Και ως προς κάθε δίκαιο αυτοάμυνας και προστασίας των συνόρων.
Στοιχειώδης λοιπόν υποχρέωση της Ελλάδας αποτελεί, όχι απλά η τυπική αρνητική απάντηση σε δημοσιογραφική ερώτηση, αλλά η επίσημη πολιτική απαίτηση από την Τουρκία να περιοριστεί στο ένα και μόνον ένα ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών, και έτερον ουδέν. Και να διαμηνύσει στην Ε.Ε. ότι προτίθεται να στηρίξει το Κυπριακό βέτο, αν δεν αποχωρήσουν και τα δύο Τουρκικά γεωτρύπανα, από τη θαλάσσια Κύπρο.
Αν η Κυβέρνηση δεν τα πράξει και προχωρήσει στον αστερισμό της αντιπολιτικής, ας ετοιμαστεί να εισπράξει τα επίχειρα. Και δεν παίζει κανένα ρόλο αν συμπαρατάσσονται μαζί της, τόσο η αξιωματική, όσο και ελάσσονες αντιπολιτεύσεις της χώρας.
Είναι μερικές ιστορικές περίοδοι, όπως αυτή που ζούμε, που η ομοφωνία δεν αξίζει μια, και που η διαφωνία σώζει από κάθε κακοτοπιά. Όποιος θέλει ας κοιτάξει πίσω του την περίπτωση του Νταβός. O Αντρέας Παπανδρέου είπε το “mea culpa”, όχι εμείς οι Αντινταβός.
Όταν μάλιστα η τραυματισμένη Κύπρος ορθώνει το ανάστημά της στις πανταχόθεν πιέσεις να ενδώσει στην νομιμοποίηση της ύπαρξης Τουρκικών καρφιών – γεωτρυπάνων στο θαλάσσιο σώμα της, και να άρει το μοναδικό όπλο του Βέτο, μόνο ως ντροπή μπορεί να εκληφθεί η πρεμούρα της πολιτικής ή πιο σωστά της αντιπολιτικής Ελλάδας, να συνεχίσει να κινείται αντιδιαμετρικά.
Και για να το εκφράσουμε πολιτικά μαζί και λογοτεχνικά: Αν η Ελλάδα δεν στηρίξει το Κυπριακό βέτο, θα θυμίζει τον Ιούδα που φιλούσε υπέροχα. Και αν η υπαρκτή πολιτική Ελλάδα θυμίζει τον Σημίτη, τότε το Κυπριακό βέτο, παραπέμπει στον Τάσσο.
Αν δεν στηριχθεί το βέτο, φαντάζεται κανείς τη χαρά του Τούρκου προκαθήμενου για την επιτυχία του να διασπάσει τον Ελληνισμό, βάζοντας γκολ κυριολεκτικά από τα αποδυτήρια. Και τα γύρω από το τρίτο τρυπάνι μαγειρέματα, πριν προετοιμάσουν τη νέα έξοδο στην Ανατολική Μεσόγειο, μετά των εξαγγελθεισών ενεργειακών εισβολών στην Ελληνική ΑΟΖ.
Σε εμάς το μόνο που μένει είναι να πούμε ότι είμαστε με την Κύπρο. Ότι: Όλοι οι Έλληνες είμαστε Κύπριοι. Ας καίγονται τα γραπτά μας, σε ηλεκτρονικές πυρές γκριζαρισμένων Αθηναϊκών Μέσων, και δυστυχώς, και σε κάποια εθνικόφρονα Θρακικά sites. Επιπλέον, ποτέ η Κύπρος δεν ήταν τόσο κοντά. Και ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά μας, ψυχικά, διανοητικά, πολιτικά και ηθικά.
* Βλέπε PDF “Δημοψήφισμα για την Κύπρο”, βιβλίο του αρθρογράφου, Θράκη 2004.
Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000).
