Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Έχοντας ως βάση το πριν τη Σύνοδο γραπτό μου με τίτλο: “Αν έχεις εταίρους σαν τη Μερκέλογλου και την πολιτική Ελλάδα, τι τους θέλεις τους εισβολείς“, ναι μεν δικαιώθηκα στην πρόβλεψη αυτή, πλην όμως, συμπληρώνω σήμερα, ατυχώς.
Γιατί ποτέ δεν φανταζόμουν τόσο μονόπλευρη, υπέρ της Τουρκίας απόφαση, με απαγορευμένες λέξεις, όπως οι “κυρώσεις”. Πόσο μάλλον και το να ασκηθούν, όταν η Μερκέλογλου δεν επέτρεψε καν την αναγραφή τους στο τελικό κείμενο συμπερασμάτων. Λες και στη γειτονική αυτή χώρα η λέξη “κυρώσεις” αποφεύγεται, γιατί ανακαλεί στη μνήμη, την αιτία του θανάτου από κίρρωση, του Κεμάλ.
Και όχι μόνο αυτό. Εμμέσως πλην σαφώς, όλα αυτά σημαίνουν την επιβράβευση, παρά τα τόσο πολλά ανοιχτά πολεμικά μέτωπα της Τουρκίας. Οπότε είναι να διερωτάται κανείς, ποια χώρα έχει σειρά να υποστεί την νέα Τουρκική εισβολή;
Ζητώ βέβαια συγνώμη που δεν συμπεριέλαβα στο χθεσινό κείμενο, πριν από τη λέξη “εταίρους”, τη λέξη “ιθαγενείς”. Γιατί δεν έλαβα υπόψη μου το καθρεφτάκι – δώρο του Τούρκου προέδρου προς την Γερμανίδα Καγκελάριο, που αποδείχτηκε ότι δίπλα στην Μαύρη Ήπειρο που από πολλών αιώνων εξαπατάται με χάντρες και με καθρεφτάκια, προστίθεται από χθες και η Γηραιά Ήπειρος, στην πιο επίσημη μάλιστα θεσμική εκδοχή της. Ως Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Η οποία στην ουσία ενδίδει για ένα καθρεφτάκι.
Και μάλιστα την ίδια ημέρα που πρωτοκολλείται στον ΟΗΕ το παρανομότατο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, και ταυτόχρονα ήταν και η επέτειος ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν θέλω να αποδώσω ευθύνες στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, για πολλούς λόγους. Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, ακόμη και να τον υποδυθώ, εμπλουτίζοντας την επιχειρηματολογία του βέτο, όπως έκανα στο πιο πάνω γραπτό. Όμως εκείνο που οφείλω να προσθέσω είναι το μεγάλο κρίμα, που δεν ζει ο Τάσσος. Εκείνος δεν θα άφηνε να περάσει έτσι το θέμα.
Για την πολιτική όμως και την κυβερνητική Ελλάδα έχω να πω, πλείστα όσα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός όφειλε χθες μέσα ακριβώς στα πλαίσια της ημερήσιας διάταξης, των σχέσεων της Ευρώπης με την Τουρκία, να θέσει πέραν του βέτο, και δυο τρία άλλα ζητήματα, κατά την ομιλία του, που μόνιμα παραπέμπονται, στις καλένδες. Και τα οποία μαζί με άλλα συνιστούν το από δεκαετιών άλυτο Τουρκικό Ζήτημα.
Το πρώτο είναι το προσφυγικό, που αν για την Μερκέλογλου, παραπέμπει στο θαυμαστό τρόπο χειρισμού από την Τουρκία, η Ελλάδα όφειλε ενώπιον της Συνόδου, να καταθέσει πρόταση για παραπομπή της γείτονος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) [1] αφού από ετών συστηματικά και ατιμώρητα διακινεί πρόσφυγες, όταν δεν τους θαλασσοπνίγει, στο Αιγαίον. Να επικαλεστεί μάλιστα τα οικεία άρθρα (βλ. PDF: Εμείς και ο Ερντογάν) που υπάρχουν λεπτομερώς στα τρία σώματα, στο καταστατικό του ΕΔΔΑ. Να προτείνει δε Σύνοδο των Υπουργών Δικαιοσύνης της Ε.Ε. ώστε η εν λόγω παραπομπή να κατατεθεί δεόντως, όσο και με θεσμικό τρόπο.
Επιπλέον μπορούσε να επικαλεστεί την γραπτή άποψη του Σόιμπλε, σύμφωνα με την οποία, δεν θα πρέπει να υπάρχουν πλέον δομές υποδοχής και ταυτοποίησης προσφύγων σε κράτη μέλη της Ε.Ε. Όπερ, εμμέσως πλην σαφώς, σημαίνει ότι θα πρέπει πλέον να κατασκευάζονται στην Τουρκία και μετά, όταν θα επιλυθεί το Λιβυκό Ζήτημα, και στη Λιβύη.
Υπάρχει και ένα δεύτερο που όφειλε επίσης να προτείνει στην ίδια Σύνοδο Κορυφής. Ο λόγος για τη σύνταξη εγγράφου προς την εισαγγελία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, μετά και από την καταγγελία της αρμόδιας επιτροπής Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ για τη διάπραξη από την Τουρκία, των εγκλημάτων πολέμου. Η οποία έγινε μόλις πρόσφατα, με αφορμή τα εις βάρος του Κουρδικού λαού, στη Νότια Καρδουχία, και όχι μόνο σε αυτήν.
Με την ευκαιρία αυτή, να ενθαρρυνθεί η αρμόδια εισαγγελία του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, για τη συλλογή των αποδείξεων που αφορούν τις αλλεπάλληλες γενοκτονίες σε βάρος πλήθους ιστορικών λαών της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Συν αυτά, που έπρεπε να προηγηθούν, να έθετε το θέμα των ενεργειακών Τουρκικών εισβολών στην Κυπριακή, όσο και στη δυνάμει Ελληνική ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου. Όπως και όσα άλλα αφορούν τις μόνιμες τουρκικές απειλές σε βάρος της θαλάσσιας Ελλάδας, ζητώντας από την Ε.Ε. να περιληφθεί στο τελικό κείμενο, όχι μόνο η αναφορά στο δίκαιο της θάλασσας, αλλά και το δικαίωμα στην Ελλάδα να το ασκήσει, αν συνεχίσει η Τουρκική κλιμάκωση. Με άλλα λόγια να πειθαναγκαστεί η Ε.Ε. να ζητήσει η ίδια, από την Τουρκία, άρση της κατάπτυστης εκείνης απειλής του “casus belli”.
Τίποτε όμως από όλα αυτά, πέραν του ψελλίσματος των κυρώσεων, δεν έκανε η επίσημη Ελλάδα. Ούτε βέβαια και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η οποία απλώς επανέλαβε το χιλιοπαιγμένο εκείνο φιλμ, με το καρότο και το μαστίγιο.
Ανεξάρτητα από το τι λέει πάντως ο Τούρκος προκαθήμενος και οι περί αυτόν, πρέπει να πήραν μεγάλη χαρά από τα συμπεράσματα της χθεσινής Συνόδου. Και όχι μόνο αυτό αλλά και θα αισθάνονται και δικαιωμένοι. Και ο Ελληνισμός αντί να φύγει με το κεφάλι ψηλά, είναι σαν να του έφυγε το καφάσι, που στα Τουρκικά σημαίνει κεφάλι.
Το μόνο που δεν είναι γνωστό είναι πόσα καθρεφτάκια – αντίκες παρήγγειλαν, ώστε να δίνονται ως δώρα σε επίσημους Ευρωπαίους, που σαν τη Γερμανίδα Καγκελάριο, θα ξετρελαίνονται με αυτά, όταν θα επισκέπτονται τη χώρα των, κατά τα άλλα, απροσμέτρητων κρατητηρίων, του χρώματος του ξηραμένου αίματος, και των μαύρων ουρανών.
[1] ΕΔΔΑ: www.echr.coe.int/Pages/home.aspx?p=applicants/gre&c* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000).
