Π ρ ό ς τ ό ν
Ἱερόν Κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ Λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Πάσχα ἑορτάζουμε σήμερα ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. «Ὦ, πῶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς πρός τήν ζωήν διά μέσου θανάτου μετάγεται», ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ὁ θάνατος τῆς Παναγίας ὑπερβαίνει τήν ἔννοια τοῦ θανάτου, ὥστε δέν ὀνομάζεται θάνατος, ἀλλά «κοίμησις».
Ἡ Παρθένος εἶναι τὸ ἰδιαίτερο ἐκεῖνο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ πού ὑπερέβη ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καί τούς ἀγγέλους. Εἶναι ἡ μόνη πού ἔζησε βίο πανάμωμο καί κατέστη μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί εἶχε σῶμα ζωαρχικό, ἐντούτοις ὡς ἄνθρωπος πεθαίνει. Λύνεται προσωρινά ὁ σύνδεσμος μεταξύ ψυχῆς καί σώματος, καί αὐτό διότι κατά τήν ὥρα τῆς Κοιμήσεως ὁ Κύριος, συνοδευόμενος ἀπό τά τάγματα τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, παίρνει τήν ἱερά ψυχή Της ὄχι ἁπλῶς στόν οὐρανό, ἀλλά “εἰς τά ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων”. Καί μετά ἀπό τρεῖς μέρες τό ἄφθαρτο Σῶμα Της μετατίθεται εἰς ὑπερουρανίους χώρους.
Μάρτυρας αὐτῆς τῆς μεταστάσεως εἶναι ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος δέ βρισκόταν στὴν ὁσιακή Της κοίμηση, ἀλλά ἐρχόμενος καθυστερημένος ζητᾶ ἀπό τούς ὑπολοίπους Ἀποστόλους νά ἀνοίξουν τόν τάφο Της, ὅμως δέ βρίσκουν τό θεοδόξαστο σῶμα Της. Βλέπουν τήν Θεοτόκο νά ἀνεβαίνει στούς οὐρανούς καί νὰ παραδίδει τήν Τιμία καί Ἁγία Ζώνη Της στόν Ἀπόστολο Θωμᾶ.
Ἡ Παναγία Θεοτόκος μετά τήν κοίμησή Της καθίσταται ἡ Μητέρα τῆς νέας κτίσεως, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό συμβαίνει ἐπειδή εἶχε ἐξ ἀρχῆς τήν κεντρική θέση στήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ἀφοῦ ἀπό Αὐτήν σαρκώθηκε ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Καί πλέον στήν ἐπουράνιο Ἐκκλησία ἔχει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος, δόξας καί παρρησίας. Ἔγινε ἡ εὐεργέτης πάσης τῆς φύσεως καί κτίσεως, γι’ αὐτό προσκυνεῖται ἀπό ὅλη τήν κτίση ὡς Κυρία, Δέσποινα, Βασίλισσα καί Θεομήτωρ.
Διά τῆς Θεοτόκου ἡ ἱστορία ὅλου τοῦ κόσμου εἰσῆλθε σέ νέα τροχιά, ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπ᾽ ὅ, τι ὑπῆρχε πρίν ἀπό Αὐτήν. Δέν μποροῦσε, οὔτε μπορεῖ κάποιο δημιούργημα νὰ γίνει τελειότερο ἀπό Αὐτήν, ἀλλά οὔτε καί ἡ ἴδια νά γίνει τελειότερη ἀπ᾽ ὅ, τι εἶναι. Ἀλλά καί σύμφωνα μέ τούς πατέρες, τρία πράγματα δέν μποροῦσε νά κάνει ἀρτιότερα ὁ παντοδύναμος Θεός : Τή σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τήν Παρθένο Θεοτόκο καί τήν μακαριότητα πού θά ἀπολάμβαναν οἱ σεσωσμένοι.
Ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τὴν χωρίς ὅρια ὑπακοή Της, τήν προσφιλῆ Της ταπείνωση, τήν μυστική ἐσωτερική Της πνευματική ἐργασία, τόν πόνο ποὺ ὡς ρομφαία ἔνιωσε κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Υἱοῦ Της.
Νὰ ἀξιοποιήσουμε καί ἐμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὴ μεσιτεία τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία εἶναι σωστική. Σέ κάθε θλίψη καί πρόβλημά μας νὰ μὴν ξεχνοῦμε, ὅτι ὑπάρχει «ἡ τῶν θλιβομένων βοηθός, ἡ προστάτις, ἡ ἀντιλήπτωρ, ἡ παραμυθία τῶν ὀλιγοψυχούντων», στήν ὁποία μποροῦμε νά προστρέχουμε καί νά βρίσκουμε παρηγοριά, ἄμεση λύση καί ἀπάντηση.
Μὲ τὴν προσμονή τῆς ἐλεύσεως στὴν πόλη μας τῆς Ἱερᾶς καὶ Σεβασμίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ» ἀπό τὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν προσεχῆ Σεπτέμβριο, εὔχομαι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ ὁποία «μετέστη πρὸς τήν Ζωήν», νὰ δίδει πάντοτε τήν εὐλογία Της σέ ὅλους μας, ὥστε νά περάσουμε τήν παροῦσα ζωή ἀβλαβῆ καί ἀκίνδυνο ἀπό τίς πλάνες τοῦ πονηροῦ, καί νά μᾶς ἀξιώσει τῆς ἐπουρανίου βασιλείας τοῦ Ὑιοῦ Της.
Διάπυρος εὐχέτης πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
