Γράφουν οι Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου*
Αν η πρόταση που κάναμε για την ακύρωση της πολυμερούς διάσκεψης για την Ανατολική Μεσόγειο, δεν ευοδωθεί, όπερ και το πλέον πιθανό, έχουμε μπροστά μας δυο επιλογές.
Η πρώτη είναι η επιλογή της πεπατημένης οδού, με την Ελλάδα και την Κύπρο, σαν βρεγμένες γάτες, να προετοιμάζονται να προσέλθουν στη διάσκεψη, λίγο πριν πιούν ολόκληρο το προ πολλού γεμάτο ποτήρι, με Τουρκικό δηλητήριο.
Η δεύτερη επιλογή είναι η απουσία, αν όχι η αποχή, από τις διαφαινόμενες στημένες διαδικασίες της διάσκεψης. Και μπορεί η λέξη αποχή να φέρνει μαζί της πολλά αρνητικά ιστορικά φορτία, όμως η ουσία είναι ότι χωρίς τον Ελληνισμό, διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο θα είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδα. Και αν η Ελλάδα το ανακοινώσει αυτό σύντομα, πολύ αμφιβάλουμε αν η Ε.Ε. θα εμμείνει, στην υιοθέτηση της Τουρκικής αυτής πρότασης, μετά κάποιων ημεδαπών.
Αρκεί βέβαια εμείς να έχουμε προετοιμάσει, τι θα αναπληρώσει την απουσία του Ελληνισμού.
Πρόκειται λοιπόν για δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες και πράξεις, στο επόμενο χρονικό διάστημα.
Η πρώτη είναι γνωστή. Όπως έχει ήδη αναφερθεί και άλλες φορές, έχει να κάνει με την ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων σε συνεδρίαση στο Καστελλόριζο, για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα δώδεκα μίλια στις πέντε Ελληνίδες νήσους: Καστελλόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, μετά των πελάγων τους, σε κάθε διεύθυνση του ορίζοντα. Κάτι που το έχουν αποδεχθεί ήδη πολλοί.
Η δεύτερη, αφορά αμφότερα τα κοινοβούλια. Και της Ελλάδας και της Κύπρου, σε κοινή τους συνεδρίαση στο Καστελλόριζο την ίδια αυτή μέρα, που έχει να κάνει με τη νομοθέτηση κοινής ΑΟΖ.
Επιπλέον πέραν της τιμής που γίνεται προς το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, με την εν λόγω παρουσία των δύο κοινοβουλίων, μπορεί να περιλαμβάνεται και ένα επιπλέον στοιχείο. Προϊόν μελέτης, τόσο από το Συνταγματικό όσο και το Διεθνές Δίκαιο, ώστε αν γίνεται οι Καστελλοριζιανοί πολίτες να είναι, πέραν της Ελλάδας, Δημότες των πόλεων της Κύπρου.
Αν δε αυτό, δεν είναι επιτρεπτό, να μπορεί η Κύπρος να τους ανακηρύσσει σε Επίτιμους Δημότες πόλεων του νησιού. Μια πνευματική, ψυχική και ηθική Ένωση της Κύπρου με τη θαλάσσια αυτή χώρα και την Ελλάδα γενικότερα.
Κατά τα άλλα, πέραν της ομοεθνούς μας ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας, είμαστε επίσης δύο κράτη μέλη της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Επιπλέον χώρες θαλάσσιες, με αντικείμενες ακτές.
Οπότε ακόμη κι αν δεν υπήρχε Τουρκολιβυκό μνημόνιο, έπρεπε πολύ πιο πριν να έχει εφαρμοστεί το Ελλαδοκυπριακό. Αυτό το οποίο σε άλλα γραπτά ονομάσαμε θαλάσσια Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, στη μνήμη της αξέχαστης Ένωσης που είχε προκύψει από το Ενωτικό Κυπριακό Δημοψήφισμα του 1950, και του 96%, που η Αθήνα είχε απορρίψει, γράφοντας μια από τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας του Ελληνισμού.
Απλούστατα, χρειάζεται άμεση κινητοποίηση των αρμόδιων υπηρεσιών για την καταγραφή των απαραίτητων συντεταγμένων της κοινής αυτής ΑΟΖ, και την νομιμοποίηση, πέραν των δύο Κοινοβουλίων, από τις δύο Κυβερνήσεις, προτού υποβληθούν στον ΟΗΕ, για πρωτοκόλληση και για τα περαιτέρω.
Παρακολούθημα της διαδικασίας αυτής, είναι η μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ, από την Κυβέρνηση, μέχρι τη μέση, μεταξύ του Νότιου Κρητικού Πελάγους και των Λιβυκών ακτών, με την οριοθέτηση να περιμένει την επίλυση του Λιβυκού. Χωρίς αυτό να εμποδίζει την ταυτόχρονη υποβολή των δύο αυτών πρωτοβουλιών προς τον ίδιο Οργανισμό.
Από το γνωστό: “τώρα που βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε έξη, να περάσουμε στο: “τώρα που βρήκαμε εύκαιρη την ιστορία, ας θάψουμε πέντε έξη Τουρκικά σχέδια” ή τώρα που βρέθηκε η τελευταία ίσως ευκαιρία της ζωής μας, ας αναστήσουμε τις δυο χώρες μας, μετά των θαλασσών.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Νομού Έβρου.
