Φοιτητική ζωή και άγχος; Τι πρωτοφανές ερώτημα είναι αυτό, πώς προέκυψε και πού εκτείνεται; Είθισται, αυτά τα έτη να είναι άρρηκτα συνυφασμένα με στιγμές ανέμελες, στιγμές ξέγνοιαστες, στιγμές που θα μνημονεύει ο καθένας και θα χαμογελάει.
Τα δεδομένα, όμως, άλλαξαν, μαζί τους άλλαξε η καθημερινότητα, μαζί τους άλλαξε και ο άνθρωπος. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε είναι έκτακτες. Ουδείς προέβλεψε, ούτε άλλωστε θα μπορούσε να προβλέψει, το τι θα συνέβαινε.
Τα κατεβασμένα ρολά σχεδόν σε όλους τους τομείς κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Οι μόνες εξαιρέσεις αφενός είναι αυτές που εξασφαλίζουν τις βασικές ανάγκες επιβίωσης και διαβίωσης και αφετέρου οτιδήποτε εξυπηρετεί τις εκάστοτε εποχιακές κοινωνικές ανάγκες.
Η εκπαίδευση, ειδικότερα, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ιού και ηττήθηκε, καθώς κρίθηκε ως εστία διασποράς μεγάλης κλίμακας. Τα πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα είναι κλειστά προς το παρόν ήδη δύο ολόκληρα εξάμηνα και δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλεψη επιστροφής σύντομα στα έδρανα. Τη θέση της δια ζώσης εκπαίδευσης αντικατέστησε η διαδικτυακή. Η φυσική απουσία τόσο των καθηγητών μας, όσο και των συμφοιτητών μας δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια αμφότερων των πλευρών, καθώς οι αντικειμενικές δυσκολίες σε καμία περίπτωση δε μπορούν να παραλειφθούν με απώτερο στόχο την εξιδανίκευση του δεδομένου μέτρου.
Η τηλεκπαίδευση όμως είναι το τελευταίο πρόβλημα των φοιτητών, λόγω του γεγονότος ότι είτε είναι αποδοτική, είτε όχι κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τα εξάμηνα δεν πρόκειται να χαθούν και οι εξεταστικές έχουν δρομολογηθεί κανονικά, ασχέτως των ποσοστών επιτυχίας ή αποτυχίας. Υπερ βέβαια της τελευταίας, συνηγορεί, η καθυστέρηση παραλαβής των ακαδημαϊκών εγχειριδίων. Μεγάλος αριθμός φοιτητών καταγγέλλει ότι έλαβε τα προβλεπόμενα βιβλία που δικαιούται ή οριακά πριν την έναρξη της εξεταστικής ή ακόμη και μετά την προθεσμία κάποιων μαθημάτων. Ασφαλώς και όλοι αντιλαμβανόμαστε, ότι οι αρμόδιες μεταφορικές υπηρεσίες είναι επιφορτισμένες με μεγάλο όγκο αποστολών και ως εκ τούτου μία σχετική επιείκεια ενδείκνυται ή ακόμη και επιβάλλεται βάσει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, που διέπουν τη συναλλακτική ζωή. Παρ’ όλα αυτά όμως, γιατί δεν προβλέπεται μία αντίστοιχη επιείκεια εκ μέρους των καθηγητών απέναντί μας; Η δικαιολογία ότι οι παραδόσεις λαμβάνουν χώρα κανονικά δεν πείθει. Αυτό ερμηνεύεται από το γεγονός ότι όχι μόνο η ποιότητα των διαλέξεων είναι ασφαλώς κατώτερη των περιστάσεων αλλά και από το ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι πολυτέλεια για πολλούς Έλληνες συνανθρώπους μας και όχι μόνο εν έτει 2020.
Ακόμη, δε θα πρέπει να παραληφθεί αλλά απεναντίας πρέπει να τονιστεί το εξής εύλογο ερώτημα. Τι γίνεται με τα ενοίκια των φοιτητικών σπιτιών που εξακολουθούν να τρέχουν, ενώ δεν κατοικούνται εν τοις πράγμασι; Εξ απόψεως δικαίου, αρκεί και η δυνητική χρήση του οικήματος, με αποτέλεσμα να χαίρονται οι εκμισθωτές και να ματώνουν οι τσέπες των οικογενειών. Δε θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο ότι όλοι οι Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι και υπάρχει η αντίστοιχη σταθερότητα. Ακόμη και σε αυτούς, βέβαια, δεν τεκμαίρεται ότι αρκεί, αλλά είναι μία ασφαλής ένδειξη. Ο ιδιωτικός τομέας έχει παγώσει , οι επιχειρήσεις έχουν βραχυκυκλώσει και οι επιδοτήσεις της Κυβέρνησης είναι μεν βοηθητικές αλλά δεν καλύπτουν σχεδόν τίποτα, παρά μόνο τα έξοδα της καθημερινότητας. Όσο και αν προσπαθούν οι γονείς να κρατήσουν σε απόσταση τα παιδιά από τα πιθανά προβλήματα μίας οικογένειας είναι φυσικό και αναπόφευκτο να μη τα καταφέρουν στον απόλυτο επιδιωκόμενο βαθμό και το άγχος να μεταφερθεί και στα λοιπά μέλη.
Συνεχίζοντας, σκεφτείτε το άγχος των φοιτητών που έχουν αποκλειστεί στις φοιτητικές τους πόλεις και βρίσκονται μακριά από τις οικογένειές τους. Οι λόγοι μπορεί να είναι τόσο προληπτικοί, όσο και κατασταλτικοί. Κοινό στοιχείο όμως είναι η απουσία των οικείων τους σε μία τόσο δύσκολη περίοδο, όπως αυτή του Covid-19. Αυτή η μεταβατική περίοδος της ανεξάρτητης παρατεταμένης εφηβείας αυτομάτως δίνει τη θέση της στην ενήλικη ζωή και τις δυσκολίες της. Το άγχος και τα αρνητικά συναισθήματα κορυφώνονται ιδίως στις περιπτώσεις όπου οι φοιτητές αναγκάστηκαν για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να μείνουν πίσω μόνοι τους χωρίς την παρουσία και την συντροφιά των φίλων τους και συνοδοιπόρων τους σε αυτό το ταξίδι. Η μοναξιά, η ανασφάλεια, ο φόβος του αγνώστου εχθρού, η πλήξη είναι γνωρίσματα που βιώνουμε όλοι μαζί. Φανταστείτε, λοιπόν, τα προαναφερθέντα σε ένα σπίτι διαστάσεων 4×4 με σύντροφο τη σκιά σας και μόνο. Είναι απάνθρωπο.
Μη σας ξεγελάνε τα αυθόρμητα και παρθένα χαμόγελα των φοιτητών. Παλεύουν και οι ίδιοι με τους δαίμονές τους. Κρατάνε, όμως, ανοιχτό το φακό της αισιοδοξίας.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΡΥΔΗ ΙΩΑΝΝΑ, ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΝΟΜΙΚΗΣ ΔΠΘ
