Το μάρκετινγκ του εμβολιασμού
Ο Ποπολάρος, την προηγούμενη εβδομάδα, συνόδευσε το νεολαίο πατέρα του για εμβολιασμό στο νοσοκομείο Κομοτηνής. Άψογοι οι εργαζόμενοι, υπεύθυνοι για τους εμβολιασμούς, τόσο στην εξυπηρέτηση όσο και στην ενημέρωση. Ωστόσο, κάτι έλειπε… Το μάρκετινγκ, για να γίνει άψογη η διαδικασία. Και να εξηγήσουμε τι εννοούμε. Κοιτάξτε, όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες με το μουρουνέλαιο που δινόταν σε νεαρά άτομα, αρκετές δεκαετίες στο παρελθόν, ιστορίες ως μια εμπειρία κακής γεύσης και ίσως εξαναγκασμού. Έλα όμως που ήρθε η πρόοδος της επιστήμης και σε συνδυασμό με το μάρκετινγκ, μέχρι και σε ζελεδάκια βγαίνει το μουρουνέλαιο σήμερα, ώστε να γίνει καλύτερα αποδεκτό. Δηλαδή, με ελάχιστη οικονομική δαπάνη, ο θάλαμος για τους εμβολιασμούς στο νοσοκομείο, θα μπορούσε να ανακαινιστεί, γυψοσανίδα, βαψιματάκι, μερικές αφίσες… Να σημειωθεί ότι από τον θάλαμο αυτό θα περάσουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι και το κράτος θα μπορούσε να «πουλήσει» την διαδικασία του εμβολιασμού, με καλύτερο τρόπο, πιο αρεστό. Και φυσικά, αντί για μια από τις συνηθισμένες καρέκλες, οι προς εμβολιασμό θα ένιωθαν πιο άνετα, σε μια σύγχρονη, φθηνή, πολυθρόνα γραφείου. Πραγματικά, με ελάχιστη δαπάνη, η διαδικασία θα γινόταν έτσι που οι άνθρωποι θα ανυπομονούσαν για την δεύτερη δόση, ίσως να ζητούσαν και τρίτη και τέταρτη… Και μη μου πείτε ότι δωρεάν το κάνουμε το εμβόλιο… Όλοι σχεδόν θα το κάνουμε, άρα σε όλους θα επιμερίσει το κράτος το κόστος του εμβολιασμού, το οποίο για το κυρίαρχο, προς το παρόν εμβόλιο, φθάνει στα 15 ευρώ ανά δόση. Με λίγα λόγια, με το μάρκετινγκ, παίρνεις τα λεφτά από την μια τσέπη και τα μεταφέρεις σε μια άλλη. Και αν το μάρκετινγκ είναι καλό, όλοι μένουν ευχαριστημένοι.
Πότε θα κάνει …ξαστεριά
Με τον κορώνα, μπλέξαμε… Μπλέξαμε και με την κυβέρνηση των αρίστων… Τουλάχιστον, όπως προκύπτει από όσα ακούμε και βλέπουμε, από κυβερνητικούς και ειδικούς, αν είχαμε τον διπλάσιο αριθμό ΜΕΘ, τώρα μπορεί και να πίναμε το καφεδάκι μας σε εξωτερικούς χώρους των καφέ-μπαρ, ίσως να λειτουργούσαν και άλλες δραστηριότητες. Ωστόσο, η κυβέρνηση, μη έχοντας αυξήσει ουσιαστικά τις ΜΕΘ, κρατάει κλειστά τα πάντα, καταστρέφοντας περισσότερο την οικονομία και επιχειρήσεις, υπό τον φόβο μη και υπάρχουν ασθενείς και δεν υπάρχουν ΜΕΘ να νοσηλευτούν. Όπως πάνε τα πράγματα, η ξαστεριά μετατίθεται για τον Μάιο, όπως και πέρυσι.
Αν είχαν μιλιά οι καναπέδες…
Από βδομάδα θα έχουμε ένα σωρό επετείους να …γιορτάσουμε. Ήταν 10 Μαρτίου που ανακοινώθηκε το κλείσιμο των σχολείων, ακολούθησε το κλείσιμο δραστηριοτήτων και από τις 24 και μετά, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, αντιμέτωποι με τον αόρατο εχθρό. Βέβαια, τα μπάνια του λαού τα κάναμε, ωστόσο δεν είναι λίγοι που εδώ και ένα χρόνο, σηκώνονται από το κρεβάτι για να πέσουν στον καναπέ. Ήταν που ήταν ο καναπές, στην Ελλάδα, το κυριότερο έπιπλο του σπιτιού, με το κορώνα έλαβε μυθικές διαστάσεις. Όσο δεν τον ταλαιπωρήσαμε για δέκα χρόνια, κάπου τόσο αντέχει ένας καναπές στη χώρα μας, το κάναμε σε ένα έτος. Δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα έγραψαν οι καναπέδες και ευτυχώς είναι αναπαυτικοί. Για αυτό και δεν τους βαριόμαστε. Όσο για τους καναπέδες, ευτυχώς που δεν έχουν μιλιά…
Θα συνεχίσουν να στρίβουν για Εγνατία;
Σωστά ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ασχολείται με την αναβάθμιση της εισόδου Νυμφαίας. Ωστόσο, αυτό που προέχει είναι η γενικότερη αναβάθμιση της αποδοτικότητας του κάθετου άξονα, ενός έργου για το οποίο ο ίδιος προσπάθησε πολύ να γίνει και που αποτελεί το μεγαλύτερο αναπτυξιακό ατού για την περιοχή μας σήμερα. Παραμένει όμως αναξιοποίητο. Τώρα λοιπόν που ο ίδιος αλλά και οι άλλοι εκπρόσωποι μας στη βουλή, όπως και η αυτοδιοίκηση του τόπου, έχουν χρόνο, θα μπορούσαν όλοι μαζί να σχεδιάσουν ένα πλάνο για να αποδώσει ο κάθετος στα επόμενα χρόνια. Πλάνο που θα περιλαμβάνει διασυνοριακές και διακρατικές πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνεργασίες. Αν συνεχίσουμε να βλέπουμε τα αυτοκίνητα να κατεβαίνουν τον κάθετο και να μπαίνουν στην Εγνατία, απλά θα συνεχίσουμε να μιλάμε για κάποιου είδους διόδια, για ελέγχους, για αποκλεισμούς, για απαγορεύσεις και επιδοτήσεις. Και την ίδια ώρα, το χρήμα θα ρέει σε άλλες περιοχές της χώρας. Ο κάθετος άξονας είναι ευλογία, αλλά συν Αθηνά και «συν Αθηνά και χείρα κίνει» και δυστυχώς, από την κατασκευή του μέχρι σήμερα, εμείς κουνάμε το δάχτυλο σε λάθος κατεύθυνση.
Αντίσταση διά περιπάτου
Κάνουμε στην Ελλάδα αντίσταση από τον καναπέ και στο πληκτρολόγιο, την ώρα που σε χώρες της Ευρώπης χιλιάδες διαδηλώνουν, αν και δεν μας τα δείχνουν, κατά των περιοριστικών μέτρων για τον κορώνα; Ε, όχι, δεν είναι έτσι. Απλά οι Έλληνες έχουμε βρει διαφορετικό τρόπο αγώνα. Χιλιάδες αυτοί, εκατομμύρια εμείς κάθε μέρα στους δρόμους, αλλά ως …περιπατητές. Και μετά, στο σπίτι, ανεβάζουμε τις αγωνιστικές μας δραστηριότητες στα κοινωνικά δίκτυα. Και είναι δύσκολος ο αγώνας, καθότι το χτυπάμε αλύπητα το σύστημα, αφού άλλα του λέμε πως θα κάναμε, με τα sms, και άλλα κάνουμε. Άσε που κινδυνεύουμε από τα 300σάρια των προστίμων. Αν δεν είναι αυτό αντίσταση, τότε τι είναι…
MeToo αλλά ελληνικά
Ξεκίνησε από τον αθλητισμό, πέρασε ελάχιστα από τα πανεπιστήμια και δείχνει να εξαντλείται στο θέατρο. Ο πολιτικός κόσμος βρήκε νέα αποδοτική ασχολία και ευκαιρία για μικροκομματική αντιπαράθεση και η τηλεόραση αφορμή να γεμίσει τον χρόνο της, μεταξύ μαγειρεμάτων, κους κους και διασκεδαστικής επιβίωσης σε φάρμες ή σε εξωτικά νησιά. Μέχρι και η κυβέρνηση το πήρε …σοβαρά κάνοντας το metoogreece.gr, «μια ιστοσελίδα της Πολιτείας που θα συλλέγει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης, κακοποίησης…». Σιγά τον …πολυαίλεο ή μάλλον τον πολυέλεο… Ευτυχώς που η δημοσιογραφία, καθαρή από τέτοια θέματα, θα δώσει την λύση, θα φέρει και πάλι την κάθαρση στην ελληνική κοινωνία. Πάλι σας βλέπω να γελάτε…
Σιγά μη γινόταν Ρωσικό ορμητήριο…
Θα γίνει το λιμάνι Αλεξανδρούπολης ορμητήριο Νατοϊκό, ή καλύτερα των ΗΠΑ; Όχι που θα γινόταν ορμητήριο Ρωσικό ή της Κίνας. Το «να φύγουν οι βάσεις του θανάτου», δεν μας έγινε μάθημα; Ή μήπως πιστεύουμε πως βρήκε εφαρμογή το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»; Το θέμα είναι, έχοντας, κατά το δυνατόν, κυριαρχία ως χώρα, πολιτικά και οικονομικά, να κάνουμε καλύτερη την πατρίδα μας. Και τοπικά, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, σε συνδυασμό με τις συνδυασμένες μεταφορές, τις οποίες τις έχουμε σε μεγάλο βαθμό, μπορεί να φέρει παραγωγικές και όχι μόνο εμπορικές διαδικασίες, να φέρει πλούτο στην χώρα και ειδικότερα στην περιοχή.
