Προειδοποιητική υποσημείωση για τα ρατσιστικά στερεότυπα που περιέχονται στις κλασικές ταινίες της προσέθεσε η Disney.
Οι ταινίες του στούντιο που προβάλλονται στην πλατφόρμα Disney+, μεταξύ των οποίων «Ντάμπο το Ελεφαντάκι» (1941), «Πίτερ Παν» (1953) και «Το Βιβλίο της Ζούγκλας» (1968) φέρουν νέα προειδοποίηση, η οποία παραμένει στην οθόνη για περίπου 10 δευτερόλεπτα και αναφέρει το εξής:
«Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αρνητική απεικόνιση και/ή κακομεταχείριση ανθρώπων από διάφορες κουλτούρες. Τα συγκεκριμένα στερεότυπα ήταν λάθος τότε και είναι λάθος και τώρα».
Το μήνυμα προσθέτει πως αντί να αφαιρέσουμε το περιεχόμενο «θέλουμε να αναγνωρίσουμε τον βλαβερό του αντίκτυπο, να μάθουμε από αυτόν και να πυροδοτήσουμε τη συζήτηση για την δημιουργία από κοινού ενός μέλλοντος που να περιλαμβάνει όλους».
Στη λίστα φιγουράρουν επίσης οι «Αριστόγατες» (1970), όπου απεικονίζεται μία γάτα με κίτρινο πρόσωπο (το yellow-face ήταν αναφορά στους Ασιάτες), ενώ η αντιστοιχία στον «Πίτερ Παν» είναι ότι οι γηγενείς Αμερικανοί αναφέρονται με το ρατσιστικό προσδιορισμό «ερυθρόδερμοι» («redskins»).
«Η Λαίδη και ο Αλήτης» (1955), που περιέχει ρατσιστικές αναφορές και πολιτισμικά στερεότυπα επίσης, φέρει προειδοποίηση.
Η αρχική προειδοποιητική σήμανση της Disney ήταν πολύ πιο λιτή: «Το συγκεκριμένο πρόγραμμα παρουσιάζεται όπως δημιουργήθηκε αρχικά. Ενδέχεται να περιέχει ξεπερασμένες πολιτισμικές απεικονίσεις».
Βεβαίως υπάρχουν και κλασικές ταινίες του στούντιο που δεν είναι διαθέσιμες στην πλατφόρμα, όπως το «Song of the South» (1946), για τη ζωή των χαρούμενων σκλάβων του Νότου, που είχε σηκώσει θύελλα αντιδράσεων εξαιτίας του προκλητικά ρατσιστικού περιεχομένου της ήδη από την πρώτη προβολή μέχρι το 1970, οπότε και αποσύρθηκε στις ΗΠΑ. Σημειώνεται ότι δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε βίντεο ή DVD.
«Η Λαίδη και ο Αλήτης» (1955): Δυο γάτες Σιάμ, οι Σι και Aμ, παρουσιάζονται με αντι-ασιατικά στερεότυπα. Επιπλέον, υπάρχει μια σκηνή, στην οποία σκύλοι με βαριά προφορά απεικονίζονται με βάση τα στερεότυπα των χωρών από τις οποίες προέρχεται η ράτσα τους, όπως ο Πέδρο το μεξικάνικο τσιουάουα και ο Μπόρις, το ρωσικό Μπορζόι.
«Οι Αριστόγατες» (1970): Μια γάτα Σιάμ που ονομάζεται Σεν Γκον, την οποία υποδύεται με τη φωνή του λευκός ηθοποιός, είναι σχεδιασμένη ως ρατσιστική καρικατούρα Ασιάτη και παίζει πιάνο με τσοπ στικς.
«Ντάμπο το Ελεφαντάκι» (1941): Μια ομάδα από κοράκια μαθαίνουν στον Ντάμπο πώς να πετάει, με τις φωνές τους να αναπαράγουν στερεότυπα για τις φωνές των μαύρων και μάλιστα καθ’ υπερβολή. Ο αρχηγός των κορακιών ονομάζεται δε, Τζιμ Κρόου, αναφορά στους επαίσχυντους νόμους φυλετικού διαχωρισμού του Τζιμ Κρόου που εφαρμόστηκαν κυρίως στον Νότο μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου και καταργήθηκαν μόλις το 1964.
«Το Βιβλίο της Ζούγκλας» (1968): Ο χαρακτήρας του βασιλιά Λούι ενός πιθήκου με ελλιπείς γλωσσικές δεξιότητες, τραγουδά σε στυλ τζαζ Dixieland και παρουσιάζεται ως τεμπέλης. Ο χαρακτήρας έχει επικριθεί ως ρατσιστική καρικατούρα των Αφροαμερικανών.
«Πίτερ Παν» (1953): Η ταινία αναφέρεται στους Ινδιάνους χλευαστικά αποκαλώντας τους «ερυθρόδερμους», ενώ ο Πίτερ και τα Χαμένα Αγόρια εμφανίζονται να χορεύουν φορώντας φτερά στο κεφάλι, σκηνή για την οποία η Disney δηλώνει τώρα ότι «είναι μία μορφή χλευασμού και σφετερισμού της εικόνας και της κουλτούρας των γηγενών Αμερικανών».
aftodioikisi.gr/
