Ο αστεροειδής που εξόντωσε το 80% της ζωής στον πλανήτη άνοιξε όπως φαίνεται τον δρόμο για την δημιουργία των τροπικών δασών του Αμαζονίου
Γνωρίζουμε ότι ο αστεροειδής που έπεσε πριν από 66 εκατ. έτη στην Γη εξόντωσε όχι μόνο τους δεινοσαύρους αλλά και το 80% της ζωής στον πλανήτη ανοίγοντας τον δρόμο όμως για την κυριαρχία των θηλαστικών και την εμφάνιση του ανθρώπου. Όπως φαίνεται άνοιξε τον δρόμο και για την δημιουργία των τροπικών δασών του Αμαζονίου που αποτελούσε έκτοτε τον μεγάλο πνεύμονα του της Γης πριν ξεκινήσει τις τελευταίες δεκαετίες η εκτεταμένη καταστροφή τους.
Την εποχή των δεινοσαύρων τα δάση του πλανήτη είχαν συγκεκριμένα και κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είχαν κυριαρχούνταν από κωνοφόρα δέντρα που δεν βρίσκονταν σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους ούτε είχαν μεγάλα ανοικτά φυλλώματα ευνοώντας την παρουσία χαμηλής βλάστησης λίγων ειδών φυτών.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έμοιαζαν περισσότερο με τεράστια πάρκα παρά με τα δάση και μάλιστα τα τροπικά με την πυκνή βλάστηση όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν καταφέρνει να περάσει ούτε το φως του ήλιου μέσα από αυτή. Υπεύθυνοι για αυτή την εικόνα ήταν και τα μεγάλα είδη δεινοσαύρων που είτε κατά την κίνηση τους είτε πιθανώς για λόγους διατροφής (τα φυτοφάγα είδη) ξερίζωναν κυριολεκτικά τα δέντρα αλλά και αποψίλωναν μεγάλες εκτάσεις βλάστησης.
Διεθνής ομάδα ειδικών (παλαιοβιολόγοι κ.α.) μελέτησε δεκάδες χιλιάδες είδη απολιθωμένων φυτών, σπόρων γύρης και δείγματα πετρωμάτων και εδάφους στην νότιο Αμερική άλλα εκ των οποίων προϋπήρχαν της πτώσης του αστεροειδή και άλλα που εμφανίστηκαν αμέσως μετά. Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση Science οι ερευνητές περιγράφουν το χρονικό της γέννησης των τροπικών δασών του Αμαζονίου.
Αμέσως μετά την πτώση του αστεροειδή ακολούθησε η εξόντωση της ζωής αλλά και η εκδήλωση τρομερών πυρκαγιών που κατέκαψαν κυριολεκτικά τα πάντα στην κεντρική και νότιο Αμερική. Έξι εκατ. έτη μετά την σύγκρουση άρχισε να κάνουν δειλά την εμφάνιση τους κάποια είδη φυτών στην νότιο Αμερική τα οποία ήταν νέα είδη εντελώς διαφορετικά από εκείνα που υπήρχαν πριν την καταστροφή.
Εμφανίστηκαν φυτά που διέθεταν καρπούς τα οποία άρχισαν να δημιουργούν συμβιωτικές σχέσεις με διάφορα βακτήρια. Η σχέση αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα φυτά να εξελιχθούν ώστε να δημιουργούν άζωτο από τον αέρα που ανέπνεαν. Το άζωτο άρχισε να διαχέεται στο άγονο μέχρι τότε έδαφος και ήρθε σε επαφή με τον φώσφορο που υπήρχε εκεί ως συστατικό της στάχτης του αστεροειδή.
Το μείγμα αζώτου και φωσφόρου λειτούργησε ως λίπασμα όχι μόνο για να εμφανιστούν νέα είδη ανθοφόρων φυτών αλλά και να ακμάσουν γρήγορα αντικαθιστώντας τα κωνοφόρα δέντρα. Τα ανθοφόρα φυτά άρχισαν να ανταγωνίζονται για την πρόσβαση στο ηλιακό φως με αποτέλεσμα να αναπτύσσουν μεγάλες και πυκνές φυλλωσιές και διακλαδώσεις σχηματίζοντας έτσι τελικά τα πυκνά τροπικά του Αμαζονίου.
naftemporiki.gr
