“Μπορεί η επί Σημίτη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997, να προηγήθηκε της, εκ των Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ, Συμφωνίας του 2002 περί “διερευνητικών”, όμως με την ιδέα Ερντογάν του 2020, που αποδέχτηκε η Ε. Ε. και εξ αυτής, οι Μητσοτάκης και Αναστασιάδης, ως προς την πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο, έχουν όλες, τον ίδιο κοινό τόπο: Το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ. Αν δε υπάρξει μια καινούργια Συμφωνία, να σχετίζεται με το, δια της Ανατολικής Μεσογείου, Τουρκικό bypass, που συρρικνώνοντας την ιστορική θαλάσσια Ελλάδα, να επεκτείνει την Τουρκία έως τις θαλάσσιες ζώνες Ελλάδας Ιταλίας. Εξ ου και η αναφορά για το Ιόνιο.”
Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός
Εισαγωγή
Στην καθομιλουμένη λέγεται “διεθνής παράγοντας”. Στις θετικές επιστήμες, “βάση δεδομένων”. Σύμφωνα με αυτά, ναι μεν Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο Ντόναλντ Τραμπ, όμως δεν είναι και ο Μενέντες. Επίσης ο επόμενος Καγκελάριος της Γερμανίας πιθανόν να είναι ένας κλώνος της Μέρκελ. Και στη Γαλλία, με τον Πρόεδρο Μακρόν να προχωρά και να στρίβει δια του αρραβώνος, η σύζυγός του Μπριζίτ, πόρω απέχει από την Ντανιέλ Μιτεράν, που ανέδειξε στη Γηραιά Ήπειρο, πλευρές του Κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα.
Όσο τώρα για την Ελλάδα και τις λεγόμενες διερευνητικές με την Τουρκία, ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ιστορική σημειωτική. Αν ζούσε μάλιστα ο Πλούταρχος θα έγραφε για τους παράλληλους βίους των γνωστών από τη Βυζαντινή ιστορία, Ιωάννη Βατάτζη και Ιωάννη Καντακουζηνού. Μόνο που σήμερα, εύκολα διαπιστώνει κανείς, ότι οι εκλεγμένοι Έλληνες πρωθυπουργοί της τελευταίας 25ετίας, αντί για τον Βατάτζη, θυμίζουν τον Καντακουζηνό.
Και δεν είναι μόνο τα τρία χρώματα που λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής, τα οποία παραπέμπουν στη σύγχρονη εποχή. Στα κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια κομμάτια και στους επικεφαλής, διατελέσαντες και διατελούντες Πρωθυπουργούς, μετά των εξαπτέρυγων.
Κατά τα άλλα, ποτέ δεν ενέπνεε ο βίος του Καντακουζηνού. Μπορεί να διετέλεσε επικεφαλής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, όμως η αμαύρωση που τον διέπει απέναντι στους Οσμανλήδες εισβολείς, όταν τη σκέπτεται κανείς, το μέσα του γυρίζει ανάποδα. Αντίθετα, μόνο να σεμνύνεται μπορεί, όταν διαβάζει τα έργα και τις ημέρες του διατελέσαντος επικεφαλής της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, Ιωάννη Βατάτζη.
Το μόνο κοινό που έχουν οι δυο τους, είναι το Διδυμότειχο. Εδώ στέφθηκε το 1341 ο πρώτος, στην ίδια πόλη γεννήθηκε το 1193, ο δεύτερος.
Οπότε το ερώτημα που τίθεται έχει ως εξής: Τελικά, τον Καντακουζηνό έπρεπε να μοιάσουν όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί; Χάθηκε ο Βατάτζης; Δεν μπορούσαν να πάρουν κάτι από αυτόν; Να διάβαζαν την ιστορική του διαδρομή και να τον είχαν ως παράδειγμα προς μίμηση, αντί του Καντακουζηνού που μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγή, μπορούσε να θεωρηθεί;
Ας έρθουμε όμως στις πέντε ιδέες, ως προς τις λεγόμενες διερευνητικές που, μόνο ζημιά μπορούν να κάνουν, εν τούτοις όμως αρχίζουν, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας:
1η πολιτική ιδέα: Η θαλάσσια ζώνη στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος μετά των 12 μιλίων, δεν μπορούν να μπουν σε συζήτηση. Αρκεί η μονομερής και σύμφωνη με το δίκαιο της θάλασσας, ανακήρυξη της θαλάσσιας ζώνης του, όπως επίσης και η άμεση οριοθέτηση που προκύπτει από την ένωση του δυτικότερου σημείου “Ε” της συμφωνίας Ελλάδας Αιγύπτου με το νοτιότερο σημείο “16”, της συμφωνίας με την Ιταλία {Βλέπετε Εικόνα Β΄,}. Οπότε η Κρητική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ακυρώνει κάθε Τουρκικό σχεδιασμό για τη μείζονα αυτή περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
2η πολιτική ιδέα: Αν η Τουρκία θέσει εκ νέου, τα περί της Συμφωνίας της Λοζάνης αναθεωρητικά σχέδια, η Ελληνική αντιπροσωπεία μαζί με την απόρριψη της όποιας, εκτός των διερευνητικών, συζήτησης, μπορεί, καταθέτοντας “non paper”, με κοινοποίηση προς την Ε. Ε., να σημειώσει ότι η Τουρκία χρειάζονταν πιο πριν, να είχε καθαιρέσει το μνημείο για τη συμφωνία που βρίσκεται στο Καραγάτς της Αδριανούπολης {βλέπετε Εικόνα Α΄,}. Γιατί αν το τιμούσε, όφειλε, αν μη τι άλλο, να το “αναστηλώσει” πολιτικά και ηθικά.
3η πολιτική ιδέα: Αν η γειτονική χώρα, χωρίς μάλιστα την καθαίρεση του μνημείου, αποπειραθεί παρόλα αυτά να κάνει χρήση ως τιμητής της συμφωνίας της Λοζάνης, συνεχίζοντας όμως τα απορριπτικά σχόλια των Υπουργών της, μετά του προκαθημένου, η Ελλάδα μπορεί να καταθέσει και πάλι με “non paper”, σημείωμα σχετικά με τα απορριφθέντα στην πράξη άρθρα.
Η αρχή μπορεί να γίνει με το άρθρο 14, και το ολοκληρωτικά παραβιασθέν καθεστώς στην Ίμβρο και την Τένεδο. Επίσης τα άρθρα 38 έως 44 του περί προστασίας των μειονοτήτων κεφαλαίου, που υπέστησαν τα ίδια, και που σχετίζονται με τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Το ίδιο, οι Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης, όπως π. χ. οι Πομάκοι, που υφίστανται συστηματικά επί δεκαετίες πολιτισμική γενοκτονία, από την Τουρκία.
Η διατήρηση του πληθυντικού αριθμού, όπως αναφέρεται στα ίδια αυτά άρθρα της Συμφωνίας, αποτελεί αναγκαία ηθικά και πολιτικά πράξη. Και διότι η χρήση του Ενικού, πέραν των άλλων, παραβιάζει τη συμφωνία από την ανάποδη. Δηλαδή υπέρ της Τουρκίας.
Με την ευκαιρία αυτή, η φράση: “Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης”, οφείλει να διαγραφεί οριστικά και αμετάκλητα, από το Ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο. Επίσης από το συνήθως αγράμματο τηλεοπτικό. Όχι μόνο γιατί παραβιάζει το γραπτό κείμενο και σώμα της συμφωνίας της Λοζάνης αλλά και γιατί ρίχνει παλαιόθεν νερό στον Τουρκικό μύλο.
4η πολιτική ιδέα: Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη εάν στο ίδιο “non paper”, δεν γίνονταν και η υπόμνηση του άρθρου 15 της ίδιας συμφωνίας: “Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου”.
Τουτέστιν την παραχώρηση των 12νήσων στην Ιταλία, που ως γνωστόν αργότερα η τελευταία παραχώρησε στην Ελλάδα, όσο και στο απελευθερωμένο ήδη από το 1913, σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Το οποίο διαδοχικά πέρασε από την Ελληνική κυριαρχία, στην Τουρκική κατοχή και στη συνέχεια στη Γαλλική, ως το 1921, οπότε και δόθηκε στην Ιταλία, μέχρι το 1948, οπότε αφού παραχωρήθηκαν από την ίδια, όλα μαζί τα 12νησα στην Ελλάδα, ενώθηκαν με αυτή.
Παραβιάζουν δηλαδή κατάφωρα το άρθρο αυτό, οι κατά καιρούς δηλώσεις των Τούρκων περί της αμφισβήτησης του συμπλέγματος, μετά των υπολοίπων 12νήσων, και επέκεινα τα ερευνητικά Τουρκικά αλώνια στην αυλή κυριολεκτικά του Καστελόριζου, εντός των χωρικών του υδάτων που προβλέπονται από το δίκαιο της θάλασσας και ανέρχονται στα δώδεκα μίλια.
Τα ίδια ισχύουν και για τις άλλες Ελληνίδες νήσους, από τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κάσο, έως την Κρήτη. Και που η μη συμμόρφωση με το δίκαιο της θάλασσας, για επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, αποτελεί παράνομη Ελληνική πράξη, ως προς το δίκαιο της θάλασσας αλλά και το διεθνές δίκαιο.
5η πολιτική ιδέα: Να προταθεί τέλος για μια επόμενη χρονική στιγμή, που θα καθοριστεί δια της διπλωματικής οδού, να υπάρξει Τουρκική απάντηση, και φυσικά μετά από τις συζητήσεις στην Ε. Ε. για το, ασχέτως προς την έναρξη των “διερευνητικών”, θέμα των κυρώσεων. Παράλληλα να κοινοποιηθεί προς την Ε. Ε. ολόκληρο το σώμα των συγκεκριμένων ιδεών.
Επίλογος
Αν οι παραπάνω πολιτικές ιδέες συμβάλουν σε κάτι, αυτό έγκειται στην αλλαγή της ατζέντας. Αντί να απολογούμαστε εμείς, καλύτερα είναι να απολογείται η Τουρκία. Σε εκείνο όμως που θα συμβάλει καθοριστικά μια τέτοια Ελληνική παρουσία, δεν θα είναι μόνο η εθνική αναθάρρηση, αυτοπεποίθηση και η ομώνυμη αξιοπρέπεια.
Όλοι στην Ευρώπη πλέον θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει αρχή, μέση και τέλος σε ένα νέο Ελληνικό ιστορικό και εθνικό σχέδιο. Η Ε. Ε. θα μπορεί να πεισθεί εύκολα για ποιους λόγους χρειάζεται να ακυρωθεί η Τουρκική πρόταση για την πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή που όπως και στην περίπτωση της διμερούς, είπαμε ότι συνιστά κακό συναπάντημα.
Αν η Ελλάδα επιθυμεί ένα καλό συναπάντημα, μπορεί να το αναζητήσει στη σχέση με την Κύπρο, και στην κοινή τους ΑΟΖ. Και παράλληλα, να πετάξει στα σκουπίδια στην Αστική Χάγη. Γιατί αν μια Χάγη αξίζει, είναι η Ποινική της εκδοχή. Στην οποία, πέραν της μαρτυρίας του καθημαγμένου Ποντιακού Ελληνισμού, κατήγοροι, κατά της Τουρκίας, ιστορικοί λαοί, είναι ουκ ολίγοι. Όπως δεν θα είναι λίγες, οι λόγω πνιγμών και σοβαρών βλαβών, εις βάρος των προσφύγων και μεταναστών, παραπομπές, δίκες και καταδίκες του κοινού φυσικού, πολιτικού και ηθικού αυτουργού, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
