των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου*
Όσο μακριά είναι από εμάς η ηττολαγνεία, άλλο τόσο είναι η πολεμολαγνεία. Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως έλεγε ο Κλαούζεβιτς, εμείς εμμένουμε στην πολιτική, χωρίς όμως τα άλλα μέσα. Με προτεραιότητα στη μορφωτική διάσταση, όσο και στην ηθική. Και κυρίως στην πολιτική ως τέχνη, ώστε να θυμηθούμε και τον ορισμό του Θράκα συμπατριώτη μας Δημόκριτου, που τη θεωρούσε σαν την πιο σπουδαία.
Όταν εγκωμιάζουμε το φράχτη του Έβρου, εννοείται ότι αυτό παραπέμπει απευθείας στην επιτυχή αμυντική απόκρουση της ένστολης Ελλάδας.
Που είδαν τον πόλεμο κάποιοι, και έσπευσαν να τον ταυτίσουν με το φράχτη του Έβρου; Ποιος κινδυνολογεί επί του προκειμένου; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει η Ελλάδα στον Έβρο; Να πει: ορίστε, περάστε, όπως υπονόησαν με γραπτό – δώρο στον Ερντογάν, κάποιοι συριζογενείς; Κι όπως τα ίδια κάνουν και σήμερα, λέγοντας ότι η ολοκλήρωση του φράχτη θα ανεβάσει τις αμοιβές των διακινητών; Ή μήπως έπρεπε να κάνει τα ίδια και ο ένστολος Ελληνικός στόλος του Αιγαίου, στην Ανατολική Μεσόγειο;
Αυτό που κάνει το Πολεμικό Ναυτικό, και που λέμε και εμείς να γίνει, κινείται αντιδιαμετρικά και σημειωτικά. Ο φράχτης του Έβρου, που είδαμε πόσο χρήσιμος και αποδοτικός αποδείχτηκε, μπορεί επίσης να εφαρμοστεί στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπου αν προσφέρει κάτι, αυτό αφορά στην άμυνα των πέντε Ελληνίδων νήσων. Γιατί ως τώρα γνωρίζαμε το φράχτη του Έβρου σκέτο. Από τις Καστανιές ως το Δέλτα του Έβρου. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και το φράχτη του θαλάσσιου Έβρου. Από τη νήσο Στρογγύλη μέχρι την Παλαιόχωρα Κρήτης, μήκους 407 ναυτικών μιλίων και πλάτους 12 μιλίων (βλέπε pdf 12 ναυτικά μίλια) και χάρτη…
Στο νότο παντού, και στο βορρά όπου αυτό θα είναι δυνατόν, με συνολική έκταση περί τα 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και περίπου το μισό της εδαφικής έκτασης της Ηπειρωτικής Ελλάδας!
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να πούμε ότι αποτελεί μεγάλη υποκρισία, αν όχι αποδοχή ομηρίας, το να μιλάει κανείς για το Δίκαιο της θάλασσας, όταν αποσιωπά το σήμα κατατεθέν του, που δεν είναι άλλο από τα δώδεκα ναυτικά μίλια.
Από τη μια λοιπόν ο στόλος και από την άλλη ο φράχτης, που, πέραν της υπόλοιπης θαλάσσιας Ελλάδας, συνιστούν ασπίδα προστασίας για τη Μεγίστη, τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κάσο, μέχρι την Κρήτη, μετά του Νότιου Κρητικού Πελάγους.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι τόσο ως προς την περίπτωση του Έβρου, όσο και σε εκείνη της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα είναι η αμυνόμενη, με την Τουρκία να είναι η, εμμέσως πλην σαφώς, επιτιθέμενη.
Στον μεν Έβρο, με τις διακινήσεις προσφύγων και μεταναστών και τις πολλαπλές απόπειρες ήπιων εισβολών, στην δε Ανατολική Μεσόγειο, με τις κινήσεις των συνοδευτικών Τουρκικών φρεγατών για προστασία των επιχειρήσεων εισβολών του Τουρκικού ερευνητικού, μετά της παραβίασης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Παρόλα αυτά, συνεχίζει να υπάρχει μια κληρονομημένη ιστορικά εντύπωση: Αν η Ανατολική Μεσόγειος βρέχει εν πολλοίς κάποιον, αυτός δεν είναι άλλος από τον παράκτιο Ελληνισμό. Έτσι άλλωστε συνέβαινε επί δεκάδες αιώνες πριν, με την Οθωμανική εξαίρεση μερικών αιώνων, που κάθε τόσο κάνει λόγο ο Μωαμεθίζων Τούρκος Πρόεδρος, μετατρέποντας το βελόνι σε αλώνι.
Και ότι το πρώτο που όφειλε από ετών η Ελλάδα, είναι η ολοκλήρωση της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, με την Κύπρο.
Με δεδομένη μάλιστα την ύπαρξη της τραυματισμένης έστω Κυπριακής Δημοκρατίας στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, και με δεδομένες τις Ελληνίδες νήσους – εμπροσθοφυλακή αλλά και σκάλα της Γηραιάς Ηπείρου, τείνουν να επιβεβαιώσουν την πιο πάνω διαπίστωση: Την οραματική κυριότητα του Ελληνισμού.
Τα Τουρκολιβυκά μνημόνια, και οι γαλάζιες πατρίδες, μπορούν να πάνε από κει που ήρθαν. Δεν γίνεται ο παρείσακτος να μετατρέπεται σε επικυρίαρχο. Ούτε οι κατασκευές να γίνονται ιστορία.
Ανατολική Μεσόγειος ίσον Αμυνόμενος Ελληνισμός.
Μερικές λοιπόν επιπλέον πολιτικές χρειάζονται για μιαν ανάλογη με την του Έβρου εξέλιξη. Αυτά που δεν χρειάζονται είναι τα σημεία όπου μπάζει η συμφωνία με την Αίγυπτο. Η οποία αν δεν αναπεμφθεί και επεκταθεί, καλύτερα να πάρει την άγουσα προς τα σκουπίδια της ιστορίας. Μεταξύ άλλων γιατί η όποια ανακήρυξη νέας ΑΟΖ από την Ελλάδα, έπρεπε να έχει εξασφαλίσει την Αιγυπτιακή συγκατάθεση, σύμφωνα άλλωστε και με το σχετικό άρθρο της συμφωνίας.
Κατά τα άλλα, χρειάζεται η προμήθεια ενός Ελληνικού σετ για την έρευνα των υδρογονανθράκων. Τόσο το ερευνητικό σκάφος (εικόνα), όσο και το γεωτρύπανο, αποτελούν την πρώτη πράξη εξασφάλισης της ισορροπίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στην περιοχή.
Εκείνο δε που πρέπει να κλείσει επίσης, και να μη σέρνεται είναι η μετά από την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, προσκύρωση με τα πιθανά εκμεταλλεύσιμα εδάφη του Ανατολικομεσογεικού βυθού. Οι Ελληνικές NAVTEX για έρευνες υδρογονανθράκων θα είναι το πρώτο βήμα για την πράξη αυτή.
Αν όμως η Ελλάδα ακολουθήσει την παραδοσιακή της πεπατημένη, όπως η χθεσινή, όσο και η σημερινή, τότε τη γκριζαρισμένη Ανατολική Μεσόγειο, θα διαδεχθεί ο σταδιακός εκτουρκισμός.
Ζητήματα που την τεχνική η Τουρκία γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ούτε να φωνασκεί, ούτε να εκλιπαρεί δηλώσεις και στηρίξεις Ευρωπαϊκών θεσμών και προσώπων για την όποια καταγγελία ή προαναγγελία κυρώσεων που η Τουρκία θα τις γράφει εκεί που ξέρει. Ούτε τις αμιγώς διά ίδιον όφελος, Γερμανικές διαμεσολαβήσεις,αλλά και αρκετές άλλες, είναι να τις υπολήπτεται κανείς. Και φυσικά ούτε να τις εκλογικεύει, όταν δεν τις προπαγανδίζει.
Όσο για τις κυρώσεις, αν οφείλει να υπάρξει μια κύρωση αυτή είναι η εναντίον εκείνων που τις εξήγγειλαν αλλά ουδέποτε εφήρμοσαν. Η μόνη δε σοβαρή κύρωση σε βάρος της Τουρκίας δεν είναι άλλη από την ακύρωση των σχεδίων της. Τόσο των γενομένων, όπως ήδη συνέβη με “τα Άγια τοις κυσί”, όσο και με τον απώτερο σχεδιασμό του εκτουρκισμού κάθε σπιθαμής της Ανατολικής Μεσογείου, και έξωσης, αν όχι αφανισμού, του εν αυτή Ελληνισμού.
Να στηριχθούμε λοιπόν στις δικές μας δυνάμεις, μετά των κάθε τύπου ενόπλων μορφών τους, θα ξαναέλεγε, αν ζούσε σήμερα ο Γέρος του Μοριά.
Η Τουρκία θα παραμείνει αυτή που είναι. Και η δύση θα συνεχίσει να μασάει τα λόγια της. Το θέμα είναι η Ελλάδα να μην παραμείνει αυτή που είναι. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Πέραν από την ανάσχεση του Τουρκικού επεκτατισμού, η έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη των λαών της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής που αγωνίζονται για Ελευθερία και Δημοκρατία, είναι το κλειδί. Το ζητούμενο, που λέγαμε.
Η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο φιλική, αν όχι Ελληνική, από άλλες θάλασσες.
Όσο τώρα για τον Ερντογάν, ναι μεν δεν είναι απομονωμένος ούτε είναι στα σχοινιά,όμως το ότι είναι για δέσιμο, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Διαφορετικά δεν θα ανακάλυπτε τόσα κουφά που εκστομίζει καθημερινά και που ο πολιτισμένος κόσμος μπορούσε εύκολα το συγκεκριμένο ψηλό, να τον πάρει στο ψιλό. Και γιατί δεν υπάρχει καλύτερη πολιτική, από τη χλεύη προς τους φασίστες.
Ανέκαθεν η Τουρκία εποφθαλμιούσε Ελληνικά εδάφη, όμως ο Ερντογάν το θέμα αυτό, όχι μόνο το αναπαρήγαγε και το διεύρυνε αλλά επίσης το επεξέτεινε ως το Θεό. Από την Αγία Σοφία μέχρι τη Μονή της Χώρας. Και δεν ξέρουμε τι άλλο θα επακολουθήσει και πότε θα ανακοινώσει νέες παράνομες NAVTEX ή επεκτάσεις τους ή οτιδήποτε άλλο.
Ξέρουμε όμως ποιους ιστορικούς λαούς οι οποίοι αγωνίζονται για Ελευθερία και Δημοκρατία, μπορούμε να εμπιστευόμαστε, και με ποιους τρόπους να τους συνδράμουμε. Η αλληλεγγύη στα δικαιώματα των ιστορικών λαών δεν χρειάζεται ούτε δημόσιους κήρυκες ούτε τελάληδες. Μορφωτική, πολιτική και ηθική επάρκεια χρειάζεται.
Τρία ανθρώπινα δημιουργήματα και αγαθά, αλλά με τη χθεσινή, όσο και τη σημερινή πολιτική Ελλάδα, να υποφέρουν από χρόνια ανεπάρκεια. Και που γι αυτό, αντί των ιδεών για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θάλασσα, να θυμίζουν τη Νεκρά θάλασσα. Η οποία, εξ αιτίας της δεκαπλάσιας περιεκτικότητας σε άλας, αλλά και σύμφωνα με το “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, ερμηνεύει καλύτερα από κάθε άλλον, το φαινόμενο της ευχερέστερης επίπλευσης.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ στο Νομό Έβρου.
