Ένα έθιμο που αναβιώνετε κάθε χρόνο στη Γρατινή Ροδόπης είναι στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου να φτιάχνουν κούνες, κούνες με σχοινιά, δεμένες στα χοντρά κλαδιά των μεγάλων δέντρων.
Στην τοποθεσία «πλατανούδια» εκεί κάτω από τα μεγάλα πλατάνια, αγόρια και κορίτσια του χωριού έφτιαχναν κούνιες, γιόρταζαν τον ερχομό του καλοκαιριού, όλοι ήταν χαρούμενοι και αισιόδοξοι, χαρούμενοι γιατί τα κρύα του χειμώνα τελείωσαν, και αισιόδοξοι για μια καλή σοδειά παρά τις δυσκολίες που θα έχουν στις αγροτικές εργασίες τους.
Οι κούνιες που έφτιαχναν ήταν δύο ειδών η κλασική κούνια, την οποία έφτιαχναν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο σε χοντρό κλαδί, περνούσαν τα σχοινιά και έδεναν ένα πλατύ ξύλο αρκετά χοντρό ( κάθισμα) και πάνω έβαζαν το μαξιλάρι. Ο άλλος τύπος κούνιας, είναι η διπλή κούνια πουδαρτιά όπως την έλεγαν στη Γρατινή, ιδιαίτερης κατασκευής γιατί οι αναβάτες στηριζόταν στα πόδια και με τα χέρια έπιαναν στα σχοινιά και οι δύο έπρεπε να είναι πάνω στην κούνια, ο ένας αντίκρυ από τον άλλον, η κούνια πουδαρτιά δένονταν σε δύο κλαδιά και βέβαια με διπλά σχοινιά.
Η αιώρηση-κούνημα για τον νέο ή τη νέα, τελείωνε προσπαθώντας να πάει ψηλότερα η κούνια και εύχονταν στον αναβάτη όλοι μαζί φωνάζοντας με τη χαρακτηριστική φράση τόοοσα τα καπνά, τόοοσα τα κατσίκια, τόοοσα τα πρόβατα, τόοοσα και τα βαμβάκια, οι ευχές ήταν ανάλογες με τις ασχολίες των οικογενειών τους.
Στη διατήρηση του εθίμου συνέτεινε και στο ότι είχε ψυχαγωγικό χαρακτήρα, στοιχείο ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τους στερημένους νέους της εποχής εκείνης που το έβλεπαν σαν μια ευκαιρία διασκέδασης μεταξύ τους.
