Τέτοια εποχή με τον Κώστα Μπανιώτη θα μιλούσαμε για την εκκίνηση της νέας σεζόν, τους στόχους και τις νέες προκλήσεις που θα είχε μπροστά του. Αυτή τη φορά η συζήτηση αφορούσε το «αντίο» του στους στίβους, που σίγουρα αφήνει ένα μεγάλο κενό στο αγώνισμα που έγραψε τη δική του ιστορία, το ύψος.
Ο σπουδαίος Κομοτηναίος πρωταθλητής όπως έχει γράψει το ThrakiSportS σε πολλά άρθρα του φέτος, θα ολοκλήρωνε μια σπουδαία καριέρα. Ήθελε να το κάνει στους Ολυμπιακούς Αγωνες του Τόκυο, αλλά δεν κατάφερε να δώσει εκεί το παρών. Το γεγονός ότι ο «κολλητός» του Κώστας Δουβαλίδης που ήθελε από το Ρίο να κρεμάσει τα παπουτσια του το 2016 αλλά πέντε χρόνια μετά στο Τόκυο μας έδωσε ραντεβού για το 2024 στο Παρίσι, μας έκανε πολλούς να αναθαρρύσουμε.
Ωστόσο ο πρωταθλητής μας αποφάσισε οριστικά να κρεμάσει τα σπάικ του, αφήνοντας μια μεγάλη παρακαταθήκη στο αγώνισμα. Και το ανακοίνωσε μέσα από μια συνέντευξη στο Sportime. Ο τελευταίος του αγώνα να θυμίσουμε ήταν στις 26 Ιουνίου του 2021 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στο Σμεντέρεβο της Σερβίας, όπου είχε επιδιώξει το όριο για το Τόκυο αλλά είχε καταλάβει την τέταρτη θέση. Μετείχε νωρίτερα και με την Εθνική Ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων στο Κλουζ Ναπόκα, όπου είχε πάρει την 3η θέση, ενώ είχε αναδειχθεί πρωταθλητής στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα.
«Νομίζω ότι έκλεισε ένα κύκλος. Αποφάσισα να σταματήσω, να γυρίσω σελίδα και να επιστρέψω στην Κομοτηνή», λέει στον Τόλη Λελεκίδη ο Μπανιώτης και σε ερώτηση για το τι γεύση του άφησε ο αθλητισμός, απαντά: «Καλή. Θυμάμαι πάντα τις καλές στιγμές. Είμαι ευγνώμων για τα όσα μου προσέφερε. Πέρασα πολύ όμορφα και βγαίνω από τον στίβο χαρούμενος και χορτασμένος». Ωστόσο όταν ερωτάται αν έχει αποφασίσει τι θα κάνεις από εδώ και πέρα, απαντά: «Όχι ακόμη. Με την επιστροφή μου στην Κομοτηνή θα δω κάποια πράγματα και θα αποφασίσω. Θέλω να μείνω στο χώρο του στίβου. Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με την προπονητική. Θα μου άρεσε να μεταφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία που απέκτησα από τον πρωταθλητισμό και το ύψος στη νέα γενιά. Όμως οι συνθήκες και το περιβάλλον δεν βοηθούν και αναφέρομαι στον ΣΕΓΑΣ. Ελπίζω η νέα διοίκηση να είναι στην κατεύθυνση να βοηθήσει».
Τι θυμάται από τον στίβο και το ξεκίνημά του; «Ήταν εντελώς τυχαίο. Έπαιζα μπάσκετ και μάλιστα, ήμουν επίλεκτος της Εθνικής Ομάδας. Κάποια στιγμή μου είχαν πει για να μετάσχω σε σχολικούς αγώνες στον στίβο. Θα αγωνιζόμουν στο ύψος, αλλά δεν είχα σκοπό να πάω, όταν η μητέρα μου είχε πει εκείνη την ημέρα. «Δεν έχεις να πας σε κάποιους αγώνες;». Αποφάσισα να πάω, έκανα 1,65μ. με στραντλ και είχα πάρει την πρόκριση για τον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Μου άρεσε και ουσιαστικά την περίοδο 2002-2003, στη Β’ Λυκείου ήταν το ξεκίνημά μου με τον στίβο και παράτησα το μπάσκετ. (…) Πήγα στη Θεσσαλονίκη το 2005, με προπονητή τον Γιώργο Τσούγκο και η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που μετείχα με την Εθνική Ομάδα ήταν το 2007 στο Μπρούνο Ζάουλι. Μετείχα μετά σε διάφορες διοργανώσεις με την Εθνική Ομάδα 14-15 χρόνια και ήταν σημαντικό για μένα που προχώρησα αθλητικά όντας συναθλητής με αθλητές όπως η Φανή Χαλκιά, η Πηγή Δεβετζή και πολλοί άλλοι».
Η πρώτη του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 2008 στο Πεκίνο. Έχει πάρει μέρος σε τρεις Ολυμπιάδες, αφού αγωνίστηκε το 2012 στο Λονδίνο και το 2016 στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Ποια θεωρεί τη μεγαλύτερή του στιγμή σε αυτην την πλούσια καριέρα που φτάνει στο τέλος της; «Υπάρχουν πολλές για μένα. Τώρα αν ήταν να ξεχωρίσω κάποιες θα ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008 στο Πεκίνο. Όταν έκανε το ρεκόρ με 2,34μ. στους Μεσογειακούς Αγώνες στη Μερσίνα και το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στη Γλασκώβη. Πάντως, μια ακόμη δυνατή στιγμή για μένα ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στην Κωνσταντινούπολη. Στον τελικό στο στάδιο είχε έρθει πολύς κόσμος, άνθρωποι που με ήξεραν από μικρό στην Κομοτηνή και είχαν δημιουργήσει ένα πέταλο με σκοπό να δουν και να με στηρίξουν».
Ποιου θα ήθελε να ευχαριστήσει για αυτό του το ταξίδι στους στίβους; «Πάνω απ’ όλα τους γονείς μου, που στήριξαν από την αρχή τα όνειρά μου. Ευχαριστώ τον προπονητή μου Γιώργο Τσούγκο που περάσαμε μαζί μια σχεδόν δεκαπενταετία, τον Θανάση Ζερμπίλη και τον κουμπάρο μου και δικηγόρο Γρηγόρη Ιωαννίδη. Είναι οι άνθρωποι που στα δύσκολα ήταν κοντά μου και με στήριξαν και χωρίς αυτούς ίσως να είχα σταματήσει νωρίτερα».
