Στὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς «Δι’ ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» πλέκονται δύο πράγματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ πείρα. Τὸ δεύτερο ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Πείρα καὶ πίστη συναντῶνται μέσα στὴν ἴδια καρδιά.
Τί νὰ ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος; Ὅ,τι τοῦ λέει ἡ πείρα τῆς ζωῆς γιὰ ὡρισμένα ζητήματα ἢ ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ πίστη στὸν Χριστό; Μὲ δύο λέξεις, θὰ μπορούσαμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν πείρα σὰν καταστάλαγμα ζωῆς. Συσσωρεύεται μὲ ὅσα ζήσαμε, εἴδαμε, ἀκούσαμε, πάθαμε, μάθαμε, χρησιμοποιώντας τὴ λογική μας, παρατηρώντας γύρω μας καὶ ἐμβαθύνοντας στοὺς νόμους ποὺ δεσπόζουν στὸν κόσμο.
Οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἦταν ψαράδες. Εἶχαν μιὰ ἀξιόλογη ἐμπειρία πάνω στὴ δουλειά τους. Ἡ ἐντολὴ ποὺ τοὺς δόθηκε νὰ ψαρέψουν, ἦταν ἀντίθετη μὲ τὴν πείρα τους. Ὅλη τὴ νύχτα κοπίασαν, ἀγρύπνησαν, καὶ τίποτε δὲν ἔπιασαν. Τὸ νὰ ξαναπᾶνε γιὰ ψάρεμα τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ἐκείνη, καὶ μάλιστα ὕστερα ἀπὸ τόσο μόχθο, ἦταν – ἔτσι τοὺς ἔλεγε ἡ πεῖρα τους – ἄδικος κόπος.
Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει γενικότερα καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη πείρα, ὅταν ἔρχεται ἀντιμέτωπη μὲ μεγάλα καὶ σοβαρὰ πνευματικὰ ζητήματα. Προσκαλεῖ ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀνθρώπους σὲ μιὰ καινούργια ζωή, μετανοίας, ἀγάπης, ἀλήθειας∙ ὁμιλεῖ περὶ βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ∙ περὶ ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν σὲ ἕνα σῶμα.
Ἀλλὰ πολλοί, ποὺ στηρίζονται μόνο στὴν ἐμπειρία τους, στὴν πείρα τῆς ζωῆς διαφωνοῦν: Αὐτὰ δὲν γίνονται! Πῶς μπορῶ νὰ ἀλλάξω, ὅταν ἔχω συνηθίσει νὰ ζῶ ὅπως ζῶ; Πῶς νὰ ἀγαπήσω αὐτοὺς ποὺ μόνο μῖσος ἐμπνέουν; Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς καὶ δίκαιος σὲ μιὰ κοινωνία διεφθαρμένη; Δὲ γίνεται τίποτε! Ἡ πείρα τῶν Ἀποστόλων ψαράδων διαβεβαίωνε ὅτι ἦταν περιττὴ κάθε ἀπόπειρα, διότι τίποτε δὲ θὰ ἔπιαναν. Γιατί νὰ κοπιάσουν λοιπόν; Ἡ ἐμπιστοσύνη ὅμως στὸ λόγο τοῦ Κυρίου, ἄλλα ἐπιβάλλει. Καὶ ὁ Πέτρος ὑπακούει στὸν Χριστό, κι ὄχι στὸ μυαλό του.
«Ἐπὶ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». Καὶ τὰ πράγματα ἔδειξαν, ὅτι παρὰ τὴν ἀντίθετη πείρα, παρὰ τὶς δυσμενεῖς προοπτικές, μπόρεσαν καὶ ἔπιασαν πλῆθος ψαριῶν. Στὴ ζωὴ τὸν τελευταῖο λόγο δὲν τὸν ἔχει οὔτε ἡ ἀνθρώπινη λογική, οὔτε οἱ ἀνθρώπινες προβλέψεις, οὔτε ἡ ἀνθρώπινη τέχνη, οὔτε ἀκόμη οἱ φυσικὲς συνθῆκες. Ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ὑπακοὴ στὸν Θεὸ τελικὰ ἀνατρέπουν τὸ κατεστημένο τῆς ἀνθρώπινης πείρας καί δημιουργοῦν νέες, εὐλογημένες καταστάσεις.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής
