Τραγικὸ τὸ «κατηγορῶ» τοῦ πονεμένου πατέρα, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τὸ παιδὶ του ὑπέφερε φρικτά, πολλὲς φορὲς ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καί ἄλλοτε στὸ νερό. Τὸ ἔφερε στοὺς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καὶ ἱκέτευσε νὰ τὸ σώσουν. Ὅμως ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατόρθωσαν. Ἀναιμικὴ ἡ πίστη τους, δὲν στάθηκε ἱκανὴ νὰ νικήσει τὸ δαίμονα. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁ πατέρας στὸν Ἰησοῦ, γιὰ νὰ Τοῦ πεῖ, «τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν». Ἀνάλογες φράσεις ἀπογοητεύσεως ἀκούγονται συχνὰ καὶ στὶς μέρες μας γιὰ τοὺς διαδόχους τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς κληρικούς. Πολλοὶ μάλιστα εἶναι εὔκολοι νὰ περιγράψουν τὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἀποτυχίες τους.
Στά λόγια τοῦ πατέρα ἐκείνου ὁ Κύριος ἀπάντησε μὲ ἕναν γενικότερο ἔλεγχο. «Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Καὶ οἱ μαθητές – οἱ «κατηγορούμενοι» – καὶ ὁ πατέρας – ὁ «κατήγορος» – ἀνήκαν στὴν ἴδια κοινωνία σὲ μιὰ «γενεὰ ἄπιστη», ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εὐεργετικὴ θεία δύναμη ποὺ ἀντιστρατευόταν στὸ θαῦμα.
Ἡ ἴδια παρατήρηση ταιριάζει ἀσφαλῶς καὶ στά πικρὰ σχόλια πολλῶν δυσπίστων σήμερα, ποὺ περιγράφουν τὴν ἀνεπάρκεια ὡρισμένων κληρικῶν. Ὦ γενεὰ ἄπιστη!». Μαθητές καὶ κριτές ἀνήκουμε στὴν ἴδια γενιά. Οἱ ἱερεῖς μας δὲν φθάνουν ὥριμοι ἀπὸ κάποιο ἄλλο ἀστέρι. Ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς σύγχρονης κοινωνίας προέρχονται. Στὶς σύγχρονες οἰκογένειες γεννιοῦνται, στοὺς δρόμους μας μεγαλώνουν, στὰ σχολεῖα μας μορφώνονται. Τὴ νοοτροπία ὅλων μας κλείνουν μέσα τους.
Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴ χλιαρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἄτονη ζωὴ ἀρκετῶν κληρικῶν δὲν σχετίζεται μόνο μὲ τοὺς ἴδιους. Βαρύνει σὲ μεγάλο μέρος ὁλόκληρη τὴ σύγχρονη κοινωνία μας.
Ὅσο τὸ κακὸ πληθαίνει καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης ζωῆς περισσότερο μολύνεται ἀπὸ τὰ λογιῶν-λογιῶν πνευματικὰ καυσαέρια καὶ ἀπόβλητα, τόσο γίνεται μεγαλύτερη ἡ ἀνάγκη εὐλογημένων ἱερέων, ποὺ μὲ τὴ συνεπή ζωὴ καὶ τὴ θερμὴ πίστη τους θὰ ἐμπνεύουν, θὰ καθοδηγοῦν, θὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἀνθρώπινο πόνο, θὰ φέρνουν τὸν Θεὸ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸν Θεό. Ἐνισχύοντας καὶ ὄχι ἀπογοητεύοντας ἐκείνους πού θέλουν νά ἀφιερωθοῦν στὸν Θεό, συμπαραστεκόμενοι μὲ ἀγάπη σ’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μέσα σὲ τόση ψυχρότητα καὶ ἀδιαφορία ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ διακονοῦν τοὺς ἀνθρώπους, ἄς δείξουμε τά φιλάνθρωπα αἰσθήματα πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΊΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
