Τιμητικός ὁ χαρακτηρισμός πού δίδει ὁ Χριστός σ’ αὐτούς πού θέλουν νά τόν ἀκολουθήσουν: «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου». Τούς ὀνοματίζει δηλαδή μέ τό δικό του ὄνομα, διότι Αὐτός εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινό, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Μέ τό φῶς τοῦ κόσμου, μέ πόλη κτισμένη πάνω στά ὄρη πού φαίνεται ἀπό παντοῦ καί μέ λυχνάρι πού καίει ἐπάνω στόν λυχνοστάτη, παρομοιάζει ὁ Χριστός τούς μαθητές του.
Τοῦτο ὅμως τὸ φῶς, ποὺ ἄναψε μέσα μας, δὲν δόθηκε ἀποκλειστικὰ γιά μας, γιὰ νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε προσωπικά καί ἐγωιστικά. Ἂν τὸ κρύψουμε «ὑπὸ τὸν μόδιον», ἂν τοῦ στερήσουμε τὸν ὁρίζοντα ἀκτινοβολίας, ὄχι μόνο δὲν θὰ ἀνταποκριθεῖ στὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του, ἀλλὰ καί θὰ σβήσει.
Κάθε φῶς πρέπει νά λάμπει. Εἶναι στήν φύση του νά διακρίνεται, νά φαίνεται… Μιά φωτισμένη ἀπό τόν Χριστό ψυχή θά φανεῖ ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζεται, ἀπό τό πῶς συμπεριφέρεται, πῶς κινεῖται, πῶς ἀντιδρᾶ.
Τὸ φῶς ἀποκαλύπτει ὅ,τι τὸ σκοτάδι κρύβει. Ἔτσι προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς κινδύνους, βοηθᾶ στὸν καθορισμὸ τῆς σωστῆς πορείας, διαλύει τὴν ἀβεβαιότητα καὶ τοὺς ἀόριστους φόβους, δίνει στὸ βῆμα ρυθμὸ καὶ σταθερότητα. Ἔτσι καί τό φῶς ἡμῶν πρέπει νά λάμψει ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀποκαλυπτικά, παρηγορητικά, καθοδηγητικά.
Τά καλά ἔργα λοιπόν πού ζητεῖ ὁ Χριστός δέν εἶναι μιά ἁπλή ἐκτέλεση καθήκοντος, μιά αὐστηρή ἀγαθοεργία, μιά ψυχρή προσφορά βοηθείας σέ χρῆμα ἤ εἶδος, εἶναι γεμᾶτα ἀγάπη, χάρη Θεοῦ καί χαρά. Ὄχι ἐξυπηρέτηση παγερή, εὐγένεια κατὰ παραγγελία, ἀλλὰ αὐθόρμητη, προσφιλὴς καλοσύνη, γεμάτη φῶς στὴν καρδιὰ καὶ στὸ πρόσωπο.
Καί αὐτό ὄχι ὅμως γιά νά μᾶς προσέξουν, ὄχι μέ σκοπό τόν ἔπαινο καί τήν ἀναγνώριση ἀπό τούς ἀνθρώπους. Προσανατολισμός τῶν χριστιανικῶν καλῶν ἔργων εἶναι ὁ Θεός. Κίνητρο εἶναι ἡ δόξα του καί σκοπός ἡ δοξολογία του. «Ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Τό φῶς πού ἄναψε μέσα μας, ἀπό τόν Θεό προέρχεται καί σ’ Ἐκεῖνον πρέπει νά καταλήγει. Τά καλά ἔργα μας τότε μόνο γίνονται κάτι περισσότερο ἀπό εὐγενικές πράξεις, ὅταν ὑψώνονται σέ ἀληθινή λατρεία στόν ἀληθινό Θεό. Ὅπως εἶναι αὐτονόητο πως ὁ ζωντανός ὀργανισμός ἀναπνέει καί λειτουργεῖ, ἔτσι εἶναι αὐτονόητο γιά τόν συνειδητό χριστιανό ὅτι παράγει καρπούς.
Ἂς μή διανοηθεῖ ὅμως κανείς ὅτι αὐτοί οἱ καρποί εἶναι πού σώζουν, γιατί ἔτσι ὑποτιμᾶ τήν μοναδική λυτρωτική ἀξία τοῦ Σταυροῦ.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
