Ἀφορμή γιά τήν σημερινή Εὐαγγελική παραβολή τοῦ σκληροῦ ἄκαρδου δούλου, ἦταν ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου «Κύριε πόσες φορὲς θὰ σφάλλει σὲ μένα ὁ ἀδελφός μου καὶ θὰ τὸν συγχωρήσω; Ὡς ἑπτὰ φορές;». Ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ «ἑβδομηντάκις ἑπτά», γιὰ νὰ τοῦ δείξει ὅτι ἀπεριόριστες φορὲς μπορεῖ νὰ συγχωρήσει κανεὶς τὸν συνάνθρωπό του, ὑπερβαίνοντας ἔτσι γιά πάντα ὁποιοδήποτε ὅριο. Καὶ παίρνοντας ἀφορμή διηγεῖται τὴν παραβολὴ τοῦ ἀχάριστου δούλου.
Στὴν παραβολή αὐτή χαρακτηριστικὲς εἶναι οἱ ἀντιθέσεις. Κὰτ ἀρχήν, τῆς διαφορᾶς τοῦ χρέους: Ὁ ἕνας δοῦλος, προφανῶς κάτοχος ὑψηλῆς θέσεως καὶ ἁρμοδιοτήτων στὸ βασίλειο – ἕνα εἶδος διευθύνοντος «δούλου», σατράπη, ὤφειλε στὸ βασιλιὰ ἀσύλληπτα μεγάλο ποσό, «μύρια τάλαντα», περίπου δέκα ἑκατομμύρια σημερινὰ εὐρώ, ποὺ εἶχαν ὅμως τότε πολὺ μεγαλύτερη ἀγοραστικὴ ἀξία. Ὁ ἄλλος δοῦλος, ὑφιστάμενος στὸν προηγούμενο ἀπὸ τὴν τάξη τῶν μικρῶν καὶ ἀδυνάτων, ὤφειλε ἕνα ἀσήμαντο ποσό, ἑκατὸ δηνάρια. Καὶ τὸ χαρακτηριστικότερο: αὐτὰ τὰ χρήματα ἦταν ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ὁ μεγαλόσχημος συνδουλὸς του εἶχε πάρει ἀπὸ τὸ βασιλιά.
Ἡ δεύτερη ἀντίθεση εἶναι ἐντονότερη: Ὁ μὲν βασιλιὰς «σπλαγχνισθείς» χαρίζει στὸν μεγαλοθεσίτη δοῦλο τὸ ὑπέρογκο ποσὸ ποὺ καταχράσθηκε καὶ τὸν ἐλευθερώνει, ἐκεῖνος δὲ ὄχι μόνο δὲν δείχνει τὴν ἐλάχιστη κατανόηση στὸ συνδουλό του, ποὺ τοῦ ζητᾶ λίγη πίστωση χρόνου, ἄλλα γρήγορα γρήγορα τὸν βάζει στὴ φυλακή, «ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον», τοῦ στερεῖ δηλαδή κάθε ἐλευθερία. Καὶ ἕνα τρίτο σημεῖο: Αὐτὴ τὴ σκληρότητα τὴν δείχνει «μόλις βγῆκε» ἀπὸ τὴν τραγικὴ θέση, στὴν ὅποια εἶχε ὁδηγήσει τὸν ἑαυτὸ του μόλις εἶχε ἀπολαύσει τὴν ἀσύγκριτη μεγαλοψυχία τοῦ «Κυρίου του».
Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις δέν εἶναι διπλῆς κατευθύνσεως, ἀλλά πολλαπλῆς. Κυρίως οἱ σχέσεις μας ἔχουν ἀναφορά στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτησή μας ἀπό Ἐκεῖνον μᾶς φέρνει σέ αὐτόματη συνάφεια μέ ὅλους τους ἀνθρώπους. Δέν μποροῦμε νά τό παραθεωροῦμε καί νά βλέπουμε ξεχωριστό κεφάλαιο τίς σχέσεις μέ τόν Θεό καί ἄλλο κλειστό κεφάλαιο λογαριασμοῦ τίς σχέσεις μας μέ τούς συνανθρώπους μας.
Μέσα στὸ πεντακάθαρο φῶς τῆς παραβολῆς αὐτῆς φαίνεται ζωηρὰ τί φοβερὴ ὑποκρισία δείχνουμε, ὅταν τὴ μιὰ στιγμὴ ἱκετεύουμε, «Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί», καὶ σὲ λίγο πεισμώνουμε καὶ «δὲν θέλουμε» νὰ συγχωρήσουμε τὸν ἀδελφό μας γιὰ κάτι μικρὸ – ἢ ἔστω «μεγάλο» στὰ δικά μας μάτια.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
