Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καί τῶν ἰχθύων, παρουσιάζεται ἕνα πρόβλημα, γιά τὸ ὁποῖο προτείνονται δύο διαφορετικὲς λύσεις. Πλήθη ἀνθρώπων μὲ πολλὲς ἀνάγκες ἀναζήτησαν ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις τὸν Χριστὸ στὸν ἔρημο τόπο, στὸν ὁποῖο εἶχε καταφύγει, γιὰ νὰ Τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ θεραπεύσει τοὺς ἀρρώστους τους.
Ὅταν δὲ βράδυασε, ἦρθαν σ’ Αὐτὸν οἱ μαθηταί καὶ τοῦ εἶπαν: « Κύριε, ὁ τόπος εἶναι ἔρημος καὶ ἡ ὥρα περασμένη· ἄφησε λοιπὸν τὸν κόσμο νὰ πάνε στὰ χωριὰ καὶ ν’ ἀγοράσουν τρόφιμα». Οἱ μαθητὲς μπροστά στὸ πρόβλημα τοῦ λαοῦ ποὺ πεινᾶ, προτείνουν μιὰ λύση, ποὺ φαίνεται ἀρκετὰ λογική, ἀλλὰ ποὺ δὲν ἀγγίζει τὸν ἑαυτό τους. Ἡ πρότασή τους ἀναφέρεται στὸ τί πρέπει νὰ κάνει ὁ Χριστός καὶ τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ ὂχλοι,· ὄχι στὸ τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι. Συγχρόνως δέ λησμονοῦν τί εἶναι ὁ Διδάσκαλός τους, τό ἐνδιαφέρον του γιά τόν λαό, τή δύναμή Του καί φαντάζονται ὅτι ἡ λύση τοῦ προβλήματος βρίσκεται «εἰς τάς κώμας»
Ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ὅμως εἶναι διαφορετική: «Δὲν χρειάζεται νὰ φύγουν. Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε», τοὺς λέει. Ἔτσι ἀνατρέπει τὴ βάση τῆς σκέψεώς τους. Ὁ Χριστός θέλει οἱ μαθητές του νά σκέπτωνται ὄχι τί πρέπει νά γίνει γενικά καί ἀόριστα, ἀλλά τί πρέπει συγκεκριμένα αὐτοί νά κάνουν. Νὰ ἀναζητοῦν λύσεις, στὶς ὁποῖες μετέχουν προσωπικά. Οἱ μαθητὲς ἔπρεπε νὰ δώσουν ὅ,τι εἶχαν. Ἡ λύση θὰ ἄρχιζε ἀπὸ τὴν προσφορὰ τή δική τους.Μιλᾶς γιὰ τὸν πόνο ποὺ ὑπάρχει, ἁπάλυνέ τον. Γιὰ τὴν ὑποκρισία ποὺ κυριαρχεῖ, ἀντίδρασε σ’ αὐτὴ μὲ τὴν εἰλικρίνειά σου. Γιὰ τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ἀδικία ἐπαναστάτησε μὲ τὴν καλωσύνη σου, γράφουν οἱ Πατέρες.Στήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ νά προσφέρουν, οἱ μαθητές ἀπαντοῦν: «Δέν ἔχουμε παρά μόνο πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια». Τί μποροῦν νά κάνουν αὐτά τά λίγα τρόφιμα γιά πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους; Ἐκεῖνος ὅμως εἶπε: « Φέρετέ μου τα ἐδῶ. Μόνα τους τά ψωμιά δέν εἶναι τίποτε, τό θαῦμα ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπ’ τήν προσφορά». Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ πού ἔγινε τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων πέρασαν χρόνια πολλά. Ὁ πολιτισμός ἀναπτύχθηκε, ἡ ἔρημος ὅμως δέν ἔλειψε. Μέσα σ’ αὐτή τήν ἔρημο τῆς σύγχρονης ζωῆς κάθε τόσο ἀναδύονται πολύπλοκα ἀνθρώπινα προβλήματα πού ζητοῦν ἐπιτακτικά ἀντιμετώπιση.
Στίς λύσεις πού ἀναζητοῦμε ἄς μή παραμερίζουμε καί τήν προσωπική μας συμμετοχή καί εὐθύνη. Κυρίως ὅμως μή λησμονοῦμε τήν αἰώνια παρουσία Τοῦ Θεοῦ.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
