Γράφουν οι Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου*
Πολύ καιρό πριν η Τουρκία γίνει πρώτη στα άρματα, τα ληστεμένα Βαρώσια και τα γράμματα – εννοείται τα πολιτικά – ήταν γνωστή η ρήση για τα Γιάννενα, που ήταν πρώτα στα άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα. Με δεδομένο δε ότι τα γρόσια αντικαταστάθηκαν στη γειτονική χώρα από τη λίρα, που επί μεγάλο διάστημα, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ουδόλως την εμπόδισε να ανακαλύψει πλείστα όσα συμπληρωματικά χρηματοοικονομικά και νομισματικά υποκατάστατα. Από εισβολές και αρπαχτές διάφορων ξένων εθνικών και οικονομικών χώρων, όπως τα Βαρώσια, μέχρι τα εξ αυτών πλιάτσικα. Εξ ων και το τελευταίο άνοιγμα στην περίκλειστη δομή του. Όλα αυτά, σε ένα νησί μέσα στο νησί, που υπήρξε η Μύκονος της προ Αττίλα Κύπρου.
Μπορεί μια μόλις ημέρα πριν μεταβεί ο Τούρκος προκαθήμενος, μετά του κλώνου του Τατάρ, για πικ νικ στα Βαρώσια, εν όψει της επετείου ανακήρυξης του ψευδοκράτους, ο υπουργός ενέργειας να εξήγγειλε νέα γεώτρηση, στα Δυτικά της Κυπριακής ΑΟΖ, και μπορεί ο Ερντογάν να παραμένει ικανοποιημένος από την, επί της ουσίας Ελλαδική αφωνία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα σιγήσουμε και εμείς. Το οφείλουμε απέναντι στο ιδιαίτερα αυτό λυπηρό γεγονός που η χώρα μας, περιορίστηκε σε μια απλή δήλωση για τα μάτια του κόσμου, αντί να συνδράμει με οποιονδήποτε προσφερόμενο και παρεμπίπτοντα τρόπο, στην πρόσφατη Κυπριακή προσφυγή, όπως και άλλες, προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τα Βαρώσια και την περίκλειστη Αμμόχωστο, με στόχο την επαναβεβαίωση των ψηφισμάτων του.
Τύχη αγαθή το 2004, όταν οι Κύπριοι πολίτες αντιλήφθηκαν έγκαιρα το κουτοπόνηρο τρικ του σχεδίου Ανάν, με τη Βαρωσιοποίηση της Κύπρου, που δήθεν θα επέτρεπε την επανεγκατάσταση των αρχικών κατοίκων, αφού έπραξαν σοφά που δεν τσίμπησαν από το τυράκι της φάκας, ενώ ταυτόχρονα απέρριπταν με το συντριπτικό εκείνο 76%, το κατάπτυστο σχέδιο.
Θα ευχόμασταν και σήμερα στην Ελλάδα να έπαιρνε την πρωτοβουλία, ώστε η νέα παραβίαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, από τον ίδιο τον Τούρκο προκαθήμενο, μεν το εξαγγελθέν πικ νικ να του βγει ξινό, όμως η διαχρονική πολιτική Ελλάδα δεν έχει δώσει ποτέ ανάλογα δείγματα γραφής. Την τιμή του Ελληνισμού για άλλη μια φορά έσωσε η Κύπρος, με την επιστολή προς τον ΟΗΕ και στην Ε.Ε. ως προς το να μην επιτραπεί η κάθοδος Ερντογάν, στα Βαρώσια.
Και αυτό διότι, η ιστορία και η ηθική ακόμη δεν έστειλαν εγγυητική επιστολή στην αφερέγγυα εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα. Η οποία όχι μόνον αποποιείται το ρόλο που της ανέθεσε η συνθήκη εγγυήσεως της 16ης Αυγούστου 1960, αλλά και ανέχεται, χωρίς καμιά αντίδραση, την κατάφωρη παραβίαση των ψηφισμάτων του Οργανισμού, από το 541/83 για καταδίκη της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, ως τα 550/84 και 789/92, μετά παραβιάσεων, με πιο πρόσφατη, των Βαρωσίων.
Τι μπορούσε όμως να κάνει η Ελλάδα, αν δεν επιθυμεί να παραμένει εγγυήτρια μεν δύναμη αλλά χωρίς φερεγγυότητα; Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό και ηθικό ερώτημα.
Η κατάθεση προς τον ΟΗΕ παρεμπίπτουσας προσφυγής σε βάρος της Τουρκίας, αναδρομικά για τον κατά καιρούς, στρατιωτικό, γεωοικονομικό, πλιατσικολόγο έως και θαλάσσιο κατακτητή και καταπατητή Αττίλα, είναι πολιτική πράξη που μπορεί όχι μόνο να επαναφέρει την Ελλάδα σε ηθική τροχιά, από την οποία παρεξέκλινε όλα αυτά τα χρόνια αλλά και να επιβεβαιώσει τα περί της εγγυήτριας δύναμης, της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ενσωματώνεται το μέρος αυτό στην προσφυγή προς τον ΟΗΕ όπως γράφαμε πρόσφατα, με την Ελλάδα να υπερασπίζεται την ιστορική και πολιτισμική κεντρικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο με τους αναρίθμητους πλόες. Ότι μπορεί να προχωρήσει στα της προσφυγής, με προεξάρχουσα την ίδια, μετά της Κύπρου και των άλλων χωρών, πλην Τουρκίας, που βρέχει η Ανατολική Μεσόγειος. Σκοπός, πέραν της επαναβεβαίωσης των ψηφισμάτων: 541/83, 550/84 και 789/92, είναι η λήψη πρόσθετων μέτρων, για ακύρωση της εισβολής και της καταπάτησης της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο μόνος που δεν έχει δικαίωμα να φέρει αντίρρηση επί αυτών είναι η ίδια η Τουρκία, όταν εκείνη επικαλέστηκε το ρόλο της εγγυήτριας δύναμης για να εφαρμόσει επί του Κυπριακού σώματος, τη σταύρωση, με τον στρατιωτικό, γεωοικονομικό και πρόσφατα, το θαλάσσιο Αττίλα.
Είναι ώρα η Ελλάδα με την προσφυγή αυτή στον ΟΗΕ, να καταγγείλει όχι μόνο τις παραβιάσεις των πιο πάνω ψηφισμάτων του Οργανισμού αλλά επιπλέον να υπάρξει καταδίκη εκ μέρους του.
Η προσφυγή αυτή δεν σημαίνει βέβαια ότι “τώρα που βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε-έξη” αλλά μόνον έναν, που ακούει στο όνομα Αττίλας. Άλλο τώρα αν αποτελεί την ευκαιρία μετά της επιβολής ποινής, πέραν των άλλων, οικονομικής, σε βάρος του ίδιου για όλα όσα έχει απεργασθεί και απεργάζεται για την περίπτωση των Βαρωσίων, όσο και της Αμμοχώστου, μετά των προφανών πλιατσικολογημάτων. Κάτι που ναι μεν αφορά διαφορετικό διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, σαν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), όμως η αναφορά σε αυτό ουδόλως βλάπτει. Υπάρχουν άλλωστε αρκετές περιπτώσεις πολιτών ιδιοκτητών ακινήτων των Βαρωσίων, οι οποίοι ναι μεν άργησαν, πλην όμως δικαιώθηκαν από το ΕΔΔΑ.
Αν πάλι δεν προχωρήσει σε αυτά η Ελλάδα, θα αποδειχθεί ότι υπήρξε μεν εγγυήτρια, στα χαρτιά, δύναμη για την Κύπρο, όμως από πουθενά δεν θα προκύπτει η ιδιότητα αυτή. Έστω και αν είναι η ιστορία, και η ηθική που είχαν αλλά και έχουν ακόμη στη διάθεσή τους την ισχυρή εγγυητική επιστολή, ώστε να την αποστείλουν στην “εγγυήτρια” δύναμη Ελλάδα. Κάτι που αν έως σήμερα δεν έχει αποσταλεί, η υπαιτιότητα βαρύνει τη διαχρονική Κυβερνητική και πολιτική Ελλάδα, της τελευταίας 35ετίας τουλάχιστον.
Τέλος, εάν στο “ουδέν κακόν, αμιγές καλού”, το κακό είναι ο Αττίλας και το καλό, η Δημοκρατία, που συνέπεσαν, μια και η τελευταία αποκαταστάθηκε εξ αιτίας του, την ίδια περίοδο στη γενέτειρά της, η πολιτική που προτείνουμε, είναι η μόνη που αξίζει τον κόπο, από όσα χρωστάει η “εγγυήτρια” δύναμη Ελλάδα, στην μετά τον Αττίλα, αν όχι και στην πιο πριν, Κυπριακή θυσία.
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου (1993-2000). Ο Πασχάλης Χριστοδούλου διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου (1994-1998) και ταυτόχρονα Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Νομού Έβρου.
